Her şey gelip geçer, geriye ya aldığın keyif ya keder kalır.
keyif
Acıdan zevk almak…
Acı çekmekten zevk alan insanlar vardır. ‘Acıdan zevk almak’, bunun bilimsel bir tanımı var. Mesela jiletciler gibi bedenine sürekli eziyet edip bundan zevk alanlar var veya iki günlük dünyada ruhuna sürekli eziyet eden bir çok insan var.
Bazen hepimiz benzer şeylerin tuzağına düşüp, kendimize eziyet edip, bundan mutluluk üretebiliyoruz malesef ama bunun sürekli olması ve bir yaşam biçimine dönüşmemesi önemli.
Böyle sürekli acı üretmekten keyif alan insanlara zamanla bir şey demekten, çare üretmeye çalışmaktan bıkıp, teması azaltmaya çalışırız çünkü öbür türlüsü herkes için iletişimde sıkıntıdır.
Mutluluk- mutsuzluk bedenin hormonlarıyla ilgilidir. Mutluluk hormonları (Endorfin, Adrenalin, Serotonin, Dopamin, Oksitosin) salınımı belirli bir ritimde olan hormonlardır. Gün içinde belirli durumlarda salınımları artar veya azalır. Bu arada ilginç olan bu hormonları bir anda çok üretsek bile fazlasını bir yerde depolayamayız. Yani sistem stoklamak üzerine çalışmıyor, stokculuk burada yani her şeyin gerçeğinde olduğu gibi burada da yok. Üreteceksin, keyfini süreceksin ve salınım azalacak, durum bu, yani depolamak yok. (Bu konuda ayrıca düşünülmesi gereken önemli bir konu, sistem belirli aralıklarla insanın keyif üretmesini istiyor ve bunu depolatmıyor 🙂 düşünen için bunda çok anlamlar gizli ) Bu hormonlar bir sonraki salınımına kadar; salınıyor, pik yapıyor ve azalarak bitiyor.
Hepimiz çok değişik hayatların içinde, farklı ruh hallerinde yaşayan, farklı şeylerden keyif alan insanlarız. Farklı zeminlerde çıkan çiçekler gibiyiz.
Şunu hep hatırlamalıyız: Bedenli insanın biyolojik mekanizması mutluluk üretmek üzerinedir. Konu derin girmeyelim şimdi ama bir şekilde bizi yaratan sistem keyif- mutluluk denilen bir hissi üretip, salmamızı istiyor 🙂
Aslında bilinen 5 duyu sadece bunun için var. Sana iyi gelenleri gör, duy, kokla, ye, dokun, keyfini çıkar. Algın tam tersinde olursa sevmediğini görmek, duymak, koklamak vs illa ki mutsuz olursun, mesele algı meselesi ve algılar irade ile değiştirilebilir. İrade ile ısrarcı olmak önemli.
Bir çiçeğe bakmak, bir bardak çay, güzel bir sohbet, bir çocuğu sevmek, bir yaprağa dokunmak, sevdiklerinle temas, fiziksel hareket, yürüyüş, doğum, eser üretmek, bazen bir cümle üretmek, bazen bir kek yapmak, bazen bir gülüşü yakalamak vs vs hepsi mutluluk hormonu salgılatır.
Netice yaradılış bu hormonlardan biri veya birkaçını üretmemiz üzerinden gidiyor, yolu yok mecbur yani 🙂
Bir de mutlu olmak istemeyen, acıdan zevk alanlar var. Ama bedenli insanın yaşamda kalabilmesi için öyle veya böyle bu hormonların salınması lazım, hava gibi, su gibi olmazsa olmaz, keyif hali olmazsa yaşam sürmez.
Bu durumda acıdan zevk almayı hayat biçimi haline getiren insanlar nasıl yaşar? Dedim ya işte ‘acıdan zevk alma’ yani o acıdan zevk üretecekler, mecbur yani, kulağı tersten gösterecekler, başka yolu yok, o keyif hali illa üretilecek.
Acıdan zevk üretmek ne? Bedenin sistemi öyle ayarlanmış ki, acının en dip yerinde, sistem tersine dönmek zorunda, acının en dibinde tatlı bir keyif vardır mesela. Hepimiz yaşamışızdır, iyi kötü bu hissi biliriz 🙂 Mesela çok ağlayıp, hemen ardından gülmek gibi veya jiletcilerin acının dibinde üretilen hormonların verdiği hazla bu kesiyi hissetmemeleri hatta tatlı bir haz almaları gibi, üzerinde çok düşünmek lazım bunların.
İnsan yaşamda tutunmak için bu hormonlara mutlaka ihtiyaç duyar ve bazı insanlar bunu sağlıklı yoldan yapmak yerine, alıştıkları emeksiz yolu seçer. Şu anda öyle değilsek bile irade kullanarak sistemimizi tekrar orijinal hale getirebiliriz ama irade aktif bir olaydır, bunun için enerji kullanmak gerekir, yani emek vermek.
Acıdan zevk almak pasif durumdur, bundan kurtulmak için aktif hali kullanmak gerekir.
Hayatın akışına uygun akmak, kendimizi kaskatı yapmadan bu bedenler içinde akıcı olmak nasıl olurdu?
Normal hayat akışı kolay yoldan gider, enerji kolay yolu sever. Ee o zaman daha ne? Kolaylayalım hayatı. 🙂
Damla..
Hava çok yağmurluydu, önce yolu yokuş aşağı indikten sonra, yokuş yukarı çıkacağım bölüme geldim. Üstüm başım her yanım yağmur olmuştu. Yolun ortasında durup, soluklanmak için etrafa bakındım.
Ağaçların kuru dalları ıpıslaktı, birden durdum, ıslaklığın özü damlalar. Islak gövdeye tutunmuş bir damlaya bakakaldım. Damla ve ben öylece bakıştık.
Birden tüm ıslaklığım, yorgunluğum gitti, içime bir gülme geldi.
Damla ve ben.. Ben ve damla..
Hani ‘yalan dünya’ derler ya, işte o an anladım ki, dünya yalan falan değil, basbayağı gerçek.
Ama damlada iki farklı şey var:
Birinde, gerçekliği ve formu içinde damla var.
İkincisinde, damla ve onun verdiği bir his var. Hoşluk gibi, hoşnutluk gibi.
Damlanın senden hoşnut olması, senin damladan hoşnut olman gibi. Öyle bir şey, hoş bir an.
Ve dünya yalan falan değil, gerçek.
Dünya var ve o formun içinde bir his var. Belki keyif gibi.
Öylesine bir hal..
Hafif keyifli bir hal vardır, işte o hal, tam mutluluk veya coşku değildir. Öyle bir ruh halidir ki; direkt biri kaynaklı hiç değildir, kendiliğindendir, öylesinedir. Sarhoş değilsindir, sadece öylesine bir hoşsundur.
İşte o keyifli haldeyken;
1- Hayatın akış olduğunu,
2- Kendinden hoşnutluğu,
3- Yediğin içtiğinden tat almayı ya da tat alacağın şeyleri hazırlayıp yemeyi, bulamadıysan da sorun etmemeyi,
4- Sokakta yürümekten, etrafa öylesine bakarken kaldırımın kenarında gördüğün karahindibadan, nereden geldiğini bilmediğin kuş sesinden, fırının önünden geçerken duyduğun ekmek kokusundan hoşnut olursun.
Yani o keyifli halde şunu fark edebilirsin, belki de etmezsin: Ben iyiysem etraf da daha iyi, ben keyifliysem her şey daha keyifli.
Neden? Çünkü keyifliysem etrafa verdiğim anlamlar ağır ve katı değil daha hafiftir. Her şey akışkandır, değişebilir. Bugün böyledir ama yarın farklı olabilir. Yani bakış ve yorumlayışım değişmiştir.
Bir de o halde her şey devamım gibi, benden yayılan gibidir. Yani akışın önemli kısmı benden yayılır.
Netice kendimleyken iyiysem başkalarıyla da iyi yaşayabilirim çünkü fark etmez. Her şeyin başlangıç noktası benim için benimdir.
nerede keyifli isen orada ol
Çocukluğumuzda keyifle ve severek yaptığımız şeyler vardır ya, büyüdükçe unuttuğumuz.. işte onları tekrar hatırlamaya çalışalım. Ailelerimiz, çevremiz, okul, her şey zamanla bizi onlardan koparır ya..
İşte o çocuklukta en severek yaptığımız şeyler, muhtemelen bu hayatta hep yapmamız gereken şeyler. Belki hayatta olmamızın, yaratılışımızın yegane amacı onlar.
Yaşamda hep ‘keyif aldığınız şeyleri yapın’ derler ya, işte o şeylerin ne olduğunu büyüdükçe unuturuz bir şekilde ve bunun ipuçlarını ararız bilinçsizce. Hep ne yaparsak mutlu oluruz, keyifli oluruz bunu anlamaya çalışırız çaresizce..
Oysa hep derler ya ‘mutlu olduğun şeyi iş olarak yap, hep mutlu olursun’ diye.. İşte o şeylerin ipuçları, tam da, ilk çocukluk yıllarımızda, 3-7 yaş arasında (hadi en fazla 10 olsun).
Bir derinleşelim bugün ve bu hafta ve hatta bu ay, sakince düşünelim neler yapardık, nelerden mutlu, keyifli olurduk diye. İşte onları, hiç acele etmeden bulmaya çalışalım, ipuçları onlarda..
Ben kendi adıma bu son aylarda bunu çok düşündüm. Ben çocukken, yazmayı çok severdim (yıllar sonra bu, bir vesile ile, çıktı çok şükür) , küçük öyküler yazardım, resim yapmayı çok severdim, bir şeylerin dışını değil içini keşfetmeye bıkmadan devam ederdim. Bana alınan bir oyuncağın içini sırf meraktan açar bakardım. Tabii büyükler için bu oyuncağa zarar vermek olurdu. Benim içinse, sırf keşfetme isteğiydi. Bu yüzden adım ‘asi’ydi, merak ettiğimin peşinden giderdim. Bir de, küçük topluluklar içinde konuşmayı, bildiklerimi anlatmayı severdim, herkes de istekle dinlerdi. Ne anlatırdım bilmem ve dinletirdim kendimi (bilirim ya, şimdi neyse).
Netice, bu konu dünya içinde yaşarken çok önemli, çünkü yaradan bizi, acı ve mutsuzluk için yaratmadı. Acı çeken mutsuz olan kişi neyin işine yarar ki (bu belli aslında). Yani “nelerden keyif alıp, mutlu olduğumuz” üzerinde aylarca düşünülecek kadar önemli bir konu. Bunun üzerinde düşünelim çünkü, biz mutlu isek, bizden yaradılışa yansıyan da “mutlu”..
Ee daha ne olsun.. kendimiz için değilse bile, yaradılış için “mutlu” olacağız, mecbur yani..
keyfin kabulü
Kalbim bir şeyi istiyor veya tam istek diyemeyeceğim ona da, belki bir şeyi hatırlatıyor bana.. İçimin hoşuna gidiyor bu hissettigim şey, bir mutlu hissediyorum o anda..
Zaten bu his belli belirsiz geliyor ve içimin hoş hissettiği o anda, birden zihnim devreye giriyor. Başlıyor konuşmaya ‘Saçmalama, nasıl olacak o, bir akıllı ol Aydek, ne zaman büyüyeceksin sen haa, kızım kendine gel’ ( böyle azarları da var, ara ara).
Gönlümden gelen ‘his’ o anda tekrar devreye giriyor, belli belirsiz bana ‘Ona aldırma, nasıl olur diye düşünme, uygunsa gelir nasıl olsa, nasıl ne zamana takılma, oluru varsa olur, yoksa salla’ diyor. Bu belli belirsiz bir his. Bu his geldiği zaman hissettiğim, sevecenlik sevgiyle, kabulle sarmalanış sadece..
Netice olan ise, aradan bir süre geçiyor, ben o içimin istediğini düşünmüyorum aslında, sadece kalbimde o isteğin tadı kalıyor veya keyfi.. O keyif hissini kalbim, zihnim unutmuşken de hatırlıyor ve içinde tutuyor galiba..
Bir zaman sonra bakıyorum, o hayal meyal istediğim şey, hayatımda.. Ve hiç zorlamadan, kendiliğinden geliyor önüme iyi mi? Bence iyi tabi ki de.. Keyfin kabulü, sanırım böyle işte..
Bendenbana 