İnsan ne kadar bilgili, aydın, uyanmış olursa olsun, ister akıl hocası, ister peygamber, ister ermiş her kim olursa olsun, mutlaka bulunduğu cinsiyet içinden gördüklerini söyler, paylaşımlarını yapar. Bir kadın, bildiği evrensel sırları bir kadın gözünden yansıtır, aynısı tüm ermişler, peygamberler için de geçerli (yani erkek olanlar).

O zaman ne kadar yaradılışın bilgisi bile olsa, dünyadaki o kişiden bize geçerken hep biraz tek yanlı gibi hissedilir. Çünkü dünyadaki insan ne olursa olsun yine de kendi olduğu erkek veya kadının gözünden dünyaya bakar. Olduğun şeyin ötesi insanı aşar. Ötesindeki birliği görsen de içinde bulunduğun bedenin gözlerinden görür ve yansıtırsın. İşte o yüzden kendini tanrıyla eş koşamazsın, şirk koşamazsın, ne yaparsan yap tek kanatlı kuş gibisin.

İlk basamak, olduğun cinsiyetin kılıfı ve onun ötesi olduğun bilincin yansıdığı kılıftır, yani kadın- erkek olmanın ötesinde kim olduğundur. Ve kim olursan ol, bulunduğun bedensel cinsiyetten bağımsız düşünemezsin. Neysen o, zaten ötesi insanı aşar.

Gözlerimden bakanı seviyorum, muhtemelen bu ara o da beni seviyor😊

Sanki bu yıl bahardan alacağımız var gibi 🙂

Dışarıda şeftali rengi bir gün batımı var 🙂

Konu basit; mutluluğundan sen sorumlusun! Ve mutlu değilsen oturup düşünmelisin; neyi nasıl yapmalıyım?

Konu basit dedim ama mutluluktan ne kastettiğimiz karışık, basitçe şöyle; bazen yavaş bazen hızlı akan bir nehir var, işte o yaşam ırmağı. Onun üzerinde durmayı başarırken içimizde hissettiğimiz bir hoşnutluk hali, işte o mutluluk hali. Irmağın bazen dalgaları, gel giti olsa da alttan alta var olmaktan duyulan haz gibi bir şey, işte o mutluluk hali 🙂

Bunun için konu, hayata bakış açın, unutma; her şey değişir, bugün iyi görünen yarın kötü gibidir ya da tersi. Yani bakış açın önemli.

Hayat ırmağı sürekli hareketlidir, içinde hep bir şeyler olur, olan hoşuna gidiyorsa keyfini çıkar, nasıl olsa geçicidir 🙂 kötü bir şeyler olursa, otur düşün, ne olursa daha iyi olur? Unutma bu da geçicidir 🙂

Ve yine unutma, kimsenin hayatı dört dörtlük değildir, herkesinki eksik gediklidir, hayatının bir yeri iyi olanın diğer yeri sıkıntılı olabilir ama önemli olan bakış açısıdır.

Zaten iyi kötü de yoktur 🙂 olan vardır ve olana verdiğimiz cevaplar vardır.

Netice tek gerçek hepsi geçicidir, keyif alarak geçersen sana ne mutludur 🙂 hayat özünde budur.

Kurnaz düzenbazlar, kalplerinin dışa yansıdığını görmeyenler, dili ile kalbi farklı konuşanlar! Hepsi gün gibi ayan ve mutlak karma var! Sizlere en büyük ceza yok saymak ve yoksunuz gerçekten!

Ben: Bir hafta içinde nasıl da değiştin erik ağacı?

Erik ağacı: Bunda şaşılacak ne var? Hep değişirim, kök sağlam olunca her bahar yeniden canlanırım.

Ben: Beyaz çiçeklerinle gelin gibi olmuşsun.

Erik ağacı: Doğru, baharın bu döneminde gelin gibi olurum. Gelin olmak, yani yeni bir kapıdan geçecek kişi olmak, yeni plan, yeni şans, yeni yaşam yolu değişikliği demek.

Ve açan her çiçeğim bir hayalimdir. Zaten köküm canlanmaya başlayınca önce hayaller kurarım, çiçeklerim hayallerimdir. Her hayalimi beslerim ama bazı hayaller daha fazla gerçekleşmek ister ve hayata, yani dallarıma sıkıca tutunur. İşte gerçekleşmek için sıkıca tutunan hayallerim, yani o hayalimi temsil eden çiçeklerim günü gelince ucundan küçük bir meyve oluşturur, meyvem nihai hayalimdir.

Benim bahardaki çiçekli halim gelin halimdir, yeni bir yola baş koyan geçitten geçen halim ve sonbaharda hayallerimin hepsi olmasa da sıkı tutunan çoğu meyvelere dönüşür. İşte meyvelerim benim eserlerimdir ürettiklerim. Aslında baharda gelin olup yeni bir yola çıkarken, o geçitten geçerken en derinimde saklı arzularımdır, onları yapmamda benim iç özüm kadar güneşin rüzgarın kuşların sineklerin arıların katkısı vardır, hepsi hayallerimi destekleyen dostlar gibidir. Meyvelerim benim eserlerim ve onları verdiğim ikinci baharım en güzel ve en olgun, en tatmin olmuş halimdir.

Baharda gelin olup yeni bir yola çıkarken heyecanlarım umutlarım neşem telaşım vardır ama meyveli halim benim doyumlu halimdir, tamam halimdir ve uzun yaz- sonbaharda bu doygunluğun tadını sürerim. Sonbaharın sonu ve kış bu memnuniyetle tekrar uykuya dalar, bedenimi dinlendirirken, yeni hayaller için hazırlanırım. Hiçbir hayalim aynı olmadığı için hiçbir meyvem de aynı değildir, hepsi farklı bir hayalin ürünüdür, zaten dikkatle bakınca görürsün.

Ben: Görürüm 🙂

Erik ağacı: Hayat güzel, hayaller güzel, hayal ettiğini yapmak güzel. Şimdi susuyorum, hayallerimle ilgilenmeliyim ki günü gelince gerçekleşsinler. Her hayal ona verdiğim enerjim kadar güzeldir.

Ben: Hayallerinin ürününü heyecanla bekliyorum, görüşürüz.

Erik ağacı: Ve şunu sakın unutma! Her yeni baharla yeniden canlanırım, hiçbir şey bitmez, şekil değiştirerek sonsuz kere devam eder, yolcu yılmadığı sürece yol devam eder.

Ben: Ne güzelsin 🙂

Tedavi almak için kliniğe gelen hastalardan biri küçük bir kavanozda köyünden yoğurt mayası getirmiş, şaşırdım ama çok hoşuma gitti çünkü samimi bir hareketti, teşekkür edip aldım.

Akşam telefonda konuşurken babama bunu anlatınca dedi ki: Yunus Emre’nin Hacı Bektaş’ın yanına giderken boş gitmek olmaz diye alıç götürdüğü hikayeyi bilir misin? Bilmiyordum, babam da anlattı:

“Yunus, kıtlık olduğu bir yıl pek bunalmış, Kırşehir’e yakın Suluca Karahöyük’de Hacı Bektaş Sultan derler bir pir olduğunu, kendisine gelenlere buğday verdiğini duymuş ve gitmiş.

Köye yaklaşınca durmuş: “Boş giden boş çıkar derler, ne götürsem?” Bunun üzerine etrafına bakıp dağlardan alıç toplamış, öküzündeki heybelere doldurup, dergaha gitmiş.

Hacı Bektaş’a Yunus’un geldiğini ve alıç getirdiğini söylemişler. Yunus’un bu davranışı, Hacı Bektaş’ın pek hoşuna gitmiş ve bir dervişle ona haber yollamış:

“Sor bakalım, buğday mı ister, himmet mi?”

Yunus: “Ben himmeti ne yapayım, bana buğday lazım” der.

Hacı Bektaş: “O zaman heybesinin aldığı kadar buğday doldurun” der ve Yunus yola düşer.

Yolda, “Ben ne yaptım? Himmet alsaydım, buğdayı da bulurdum” diye düşünür ve geri dönüp “Buğdayları boşaltsınlar, bana himmet verin” der.

Hacı Bektaş: “O geçti artık, o ihsanın anahtarını Tapduk Emre’ye verdik, git nasibini Tapduk’dan al” der.

Ve netice Yunus, Tapduk Emre’ye gidip derviş olur. Kırk yıl hizmet eder, tekkesine odun taşır.

(Hikayenin anlatıldığı kaynak kitap: Yunus Emre – Abdülbaki Gölpınarlı)

Bir insan biriyle gizli gizli konuşuyorsa, ya dedikodu yapıyordur ya da bir ilişkidir o 🙂

Her insan kendine özgü, ayrı ama buradaki hastalar üzerindeki genel gözlemim şöyle: Temel olarak 3’e ayrılıyorlar;

1-grup; o kadar iyi insanlar ki, yanına geldiğinizde gözlerindeki sevgiyi, ışığı görüyorsunuz, adeta güzel kalpleri yüzlerine yansıyan güzel insanlar.

2-grup; o kadar benciller ki, kendileri dışında hiç kimse umurlarında değil, kendilerinin görmediği ama tavan yapmış, dışarıdan görünür kibir, sanki dünya onların etrafında dönüyor, tek kıymetli onlar.

3-grup; bir konuda baskılanmışlar, cesaret edememişler, susturulmuşlar, kurban rolünü oynayanlar.

Yaklaşık sayısal oranları ise şöyle;

1.grup % 10- 15

2.grup % 35- 40

3.grup % 55- 60

Bu insanlar neden hastalar?

1.grup üzerinde biraz daha düşünmem lazım, neden o iyi insanlar ağır bir hastalık sınavından geçiyorlar? Buna sizlerin vereceği cevapları da merak ediyorum.

2.grup, aslında bu insanlardan toplum içinde çok sayıda var, yani hepsi hastalık üretmiyor ama toplumun genelinde 7 ölümcül günahtan biri olan kibir çok yaygın, adeta bulaşıcı bir hastalık gibi. Bazen bu kibir aşırılaşmış alçak gönüllülüğün altında maskelenmiş olabiliyor. Tüm dünyanın, her şeyin, herkesin kendinden düşük olduğu, değersiz olduğu hissi, kendini tanrı ile eş görmek, birliği hissedememek, ben ve onlar demek, kendine aşırılaşmış misyonlar yüklemek vs gibi şeyleri vardır.

3.grup, çok yaygın olan bu duygu durumundaki insanlar toplumda her an her yerde var, çoğumuz hayatımızın belli dönemlerinde bunu yaşadık, hissettik.

Netice bu duygu durumları belli dönemlerde herkeste olabiliyor, olması illa hastalık anlamına gelmiyor ama sorun şurada, kibir ve kurban psikolojisinin aşıralaşmış hali ve bu durumun gittikçe çözümsüz bir sarmala dönüşmesi insanı tüketir, bir şekilde ağır hastalıklar üretmesine neden olur.

Çözüm ise insanda her şeyin olabileceğini peşinen kabul etmek, kendine duyarlı olmak, iç dünyanda neler olduğunu fark etmek, anlamaya çalışmaktır.

İnsanın duygularına- hislerine duyarlı olması, tefekkür etmesi çözüm için yol açar. Anlamak, fark etmek ile mutlak katı gibi görünen gerçeklik bir hayal gibi çözülür, matriks değişir, kötü gibi görünen durum kişi için bir sıçrama yaratır. Yani kötü görünenin içinden iyilik çıkar, ying yang gibi.

Hiçbir şey sabit değildir, hayat sürekli değişir, akışkandır, akar, bunu bazen fark etmiyor olmamız bu gerçeği değiştirmez.

Bu durumda her şeyin bizde başladığını, istersek bir halden başka bir hale geçebileceğimizi, hiçbir şeyin katı ve sabit olmadığını, her şeyin bilmek öğrenmek için sadece bir aracı olduğunu anlayıp yola devam edebilmek şifayı sağlayacak ve hayatı güzelleştirecektir.