Acı çekmekten zevk alan insanlar vardır. ‘Acıdan zevk almak’, bunun bilimsel bir tanımı var. Mesela jiletciler  gibi bedenine sürekli eziyet edip bundan zevk alanlar var veya iki günlük dünyada ruhuna sürekli eziyet eden bir çok insan var.

Bazen hepimiz benzer şeylerin tuzağına düşüp, kendimize eziyet edip, bundan mutluluk üretebiliyoruz malesef ama bunun sürekli olması ve bir yaşam biçimine dönüşmemesi önemli.

Böyle sürekli acı üretmekten keyif alan insanlara zamanla bir şey demekten, çare üretmeye çalışmaktan bıkıp, teması azaltmaya çalışırız çünkü öbür türlüsü herkes için iletişimde sıkıntıdır.

Mutluluk- mutsuzluk bedenin hormonlarıyla ilgilidir. Mutluluk hormonları (Endorfin, Adrenalin, Serotonin, Dopamin, Oksitosin) salınımı belirli bir ritimde olan hormonlardır. Gün içinde belirli durumlarda salınımları artar veya azalır. Bu arada ilginç olan bu hormonları bir anda çok üretsek bile fazlasını bir yerde depolayamayız. Yani sistem stoklamak üzerine çalışmıyor, stokculuk burada yani her şeyin gerçeğinde olduğu gibi burada da yok. Üreteceksin, keyfini süreceksin ve salınım azalacak, durum bu, yani depolamak yok. (Bu konuda ayrıca düşünülmesi gereken önemli bir konu, sistem belirli aralıklarla insanın keyif üretmesini istiyor ve bunu depolatmıyor 🙂 düşünen için bunda çok anlamlar gizli ) Bu hormonlar bir sonraki salınımına kadar; salınıyor, pik yapıyor ve azalarak bitiyor.

Hepimiz çok değişik hayatların içinde, farklı ruh hallerinde yaşayan, farklı şeylerden keyif alan insanlarız. Farklı zeminlerde çıkan çiçekler gibiyiz.

Şunu hep hatırlamalıyız: Bedenli insanın biyolojik mekanizması mutluluk üretmek üzerinedir. Konu derin girmeyelim şimdi ama bir şekilde bizi yaratan sistem keyif- mutluluk denilen bir hissi üretip, salmamızı istiyor 🙂

Aslında bilinen 5 duyu sadece bunun için var. Sana iyi gelenleri gör, duy, kokla, ye, dokun, keyfini çıkar. Algın tam tersinde olursa sevmediğini görmek, duymak, koklamak vs illa ki mutsuz olursun, mesele algı meselesi ve algılar irade ile değiştirilebilir. İrade ile ısrarcı olmak önemli.

Bir çiçeğe bakmak, bir bardak çay, güzel bir sohbet, bir çocuğu sevmek, bir yaprağa dokunmak, sevdiklerinle temas, fiziksel hareket, yürüyüş, doğum, eser üretmek, bazen bir cümle üretmek, bazen bir kek yapmak, bazen bir gülüşü yakalamak vs vs hepsi mutluluk hormonu salgılatır.

Netice yaradılış bu hormonlardan biri veya birkaçını üretmemiz üzerinden gidiyor, yolu yok mecbur yani 🙂

Bir de mutlu olmak istemeyen, acıdan zevk alanlar var. Ama bedenli insanın yaşamda kalabilmesi için öyle veya böyle bu hormonların salınması lazım, hava gibi, su gibi olmazsa olmaz, keyif hali olmazsa yaşam sürmez.

Bu durumda acıdan zevk almayı hayat biçimi haline getiren insanlar nasıl yaşar? Dedim ya işte ‘acıdan zevk alma’ yani o acıdan zevk üretecekler, mecbur yani, kulağı tersten gösterecekler, başka yolu yok, o keyif hali illa üretilecek.

Acıdan zevk üretmek ne? Bedenin sistemi öyle ayarlanmış ki, acının en dip yerinde, sistem tersine dönmek zorunda, acının en dibinde tatlı bir keyif vardır mesela. Hepimiz yaşamışızdır, iyi kötü bu hissi biliriz 🙂 Mesela çok ağlayıp, hemen ardından gülmek gibi veya jiletcilerin acının dibinde üretilen hormonların verdiği hazla bu kesiyi hissetmemeleri hatta tatlı bir haz almaları gibi, üzerinde çok düşünmek lazım bunların.

İnsan yaşamda tutunmak için bu hormonlara mutlaka ihtiyaç duyar ve bazı insanlar bunu sağlıklı yoldan yapmak yerine, alıştıkları emeksiz yolu seçer. Şu anda öyle değilsek bile irade kullanarak sistemimizi tekrar orijinal hale getirebiliriz ama irade aktif bir olaydır, bunun için enerji kullanmak gerekir, yani emek vermek.

Acıdan zevk almak pasif durumdur, bundan kurtulmak için aktif hali kullanmak gerekir.

Hayatın akışına uygun akmak, kendimizi kaskatı yapmadan bu bedenler içinde akıcı olmak nasıl olurdu?

Normal hayat akışı kolay yoldan gider, enerji kolay yolu sever. Ee o zaman daha ne? Kolaylayalım hayatı. 🙂