B: Ahh onca yıl bu yoldan yürüdüm, çok yakında belki bir daha yolum buraya hiç düşmeyecek.
A: Onca yıl, bugün yürüdüğün yoldan yürümedin.
B: Nasıl yani?
A: O yol her gün farklıydı ama sen görmedin. Aslında her gün farklı ve yeni bir yoldan yürüdün ama anlamadın, bu yolu yıllarca aynı gördün.
B: Aslında haklısın, anladım 🙂
Ne kadar kızgın olsan da başkalarını mutsuzluğundan mutlu olma..
B: Bu çok tuhaf, aslında böyle olmamalı..
A: Bu bir direnç cümlesi.
B: Bunca zaman bunca laf söylüyorum da, sözüm kendime hiç mi geçmiyor?
A: Bu yargı, kendini yargı cümlesi.
B: Bunları kimseyle konuşamam, zaten kimse kimsenin umurunda değil.
A: Başkalarını yargılama cümlesi, bu bir önyargı..
B: Ne oluyor burada, sanki beni dinlemiyorsun?
A: Dinliyorum ya, hatta cümle tiplerini belirliyorum.
B: Yok yok, sen benimle dalga geçiyorsun.
A: Zan cümlesi, öyle zannediyorsun.
B: Yani?
A: Yanisi yok, bu cümlelerine vereceğim bir cevap yok. Şimdi dur ve net ol, açık söyle, sorun ne?
B: Beni hiç umursamıyor, umurunda değilim ya da bana öyle geliyor ve mutsuzum.
A: Böyle durumlarda hemen kalbine bak, orada ne oluyor?
B: Anlamsız, boş hissediyorum. Bunu kendime defalarca söyledim, ‘insanların bir önemi yok’ diye ama olmuyor çünkü o benim için özel.
A: Özel olan, hayattan daha önemli değil ve hayat geçiyor.
B: Biliyorum.
A: Şimdi beyninden kalbine in, sadece bir saniye orada dinlen ve sonra göbek deliğinin altındaki bölgeye gelip, orada kal.
Orada hem kalp hem beyin var ama oldukça farklı.
Orada bütünü görebilirsin, hem hiçliği hem hepliği, öyle güçlü- canlandırıcı bir enerji çünkü orada yaşam var.
Orada, hepi- hiçi ve bir an gelir ki boşluğu görebilirsin.
Her şey olduğunu ve hiçbir şey olmadığını, sadece akan coşkuyu anlarsın belki.
Orada, ne senin, ne özel dediğinin bir önemi yok, göbek deliğinin iki parmak altındaki noktaya iyice bak, göreceğin sadece; akan güçlü bir nabız gibi hayatın enerjisi, gi’nin denizi.
B: Orayı güçlü hissetmiyorum şimdi.
A: Sorun da bu ya, zihnin; bedenin arkasındaki bölgede. Dikkatini öne çek, oradaki yaşamın gücünü hisset ve rahatla.
Bu arada küskün gözlerle bakma, neşeyi gi’nin denizinden gözlerine çek.
B: Tamam, deneyeceğim.
A: Deneme. Sadece basitçe, istiyorsan yap!
Şunu unutma, dikkatin neredeyse gerçeğin o, enerjin o, yaşadıkların o.
Eğer sorun varsa sırayla hepsine bak, dikkatin nerde, enerjin nasıl, duygun nasıl. Nasıl algılıyorsan dünya öyle. Ve hangisinden yapabiliyorsan ordan durumu düzenle. Kolay yani, sadece sorunu anla. 🙂
B: Kolaymış sahi 🙂
Kırgın olmam için birini kendimden önemli hale getirmiş olmam lazım. Sırf bu bile kırılmamam için bir neden olmalı.
Ne kimse kimseden önemli, ne de kimse kimseden değersiz, herkes sadece kendi.
İnsan bir tepenin ortasında doğar. Yukarı çıkmak için çabalar. Biraz çıkar, tekrar düşer, hayat işte.
Tepeyi inmek zahmetsizdir, çıkmak emek ister. İki ileri bir geri gider, gelir.
Olur da tepeyi çıkarsa tüm vadi görünür olur, her şey çıkarken gördüğünden farklıdır.
O zaman anlar; aslında ne çıkan ne inen, ne yukarısı ne aşağısı var, sadece tepe ve onun üzerinde ha bire değişen şeyler var.
Belli ki dünya sonsuz bir deniz.
Bazen dalgalı, bazen sessiz.
Ve insan, bu denizde.
Bazen suların içinde, çaresiz, acılı.
Bazen suyun üstünde, sessiz, keyifli.
Ve hayat; kendin olmaktan vazgeçmeyerek o denizle uyumlanmak.
Dalgaya rağmen suyun üstünde kalmak ve özgünlüğünü korumak.
Birkaç gündür zihnimde bir ağırlık vardı, bugün uçtu ama çok yorgunum. Zihindeki ağırlık, bedeni bu kadar yorar mı?
Demek ki yorar.. ama bu haksızlık, bedenim bir şey yapmadı ki..
Aslında; düşünülenin gücü, iyi veya kötü anlamda, nasıl hissediyorsan, bedenli halin yaşadığı o.
Boş ver herkesi; ne hissediyorsan o.
A: Şimdi şunu iyice anla, sadece bunu anlarsan işi çözersin aslında:
Sen varsın ve diğerleri var.
Sen mutlu olmak istiyorsun, diğerleri de öyle.
Ve sen ve diğer insanlar, mutlu olmak için birbirlerine veya bir şeylere muhtaç olduklarını sanıyorlar.
Oysa:
Mutluluk- mutsuzluğa takılma, sadece günü iyi yaşamaya bak.
Ve şunu hiç unutma; sen kendinleyken iyi yaşayamıyorsan, diğerleriyle de iyi olamazsın. Bu Bir..
Kendi alanında iyi ol. Bu iki..
Gününü güzel yaşayamıyorsan, sanma ki hayalindeki yerde, hayalindeki insanlarla iyi olursun, olamazsın çünkü gittiğin her yere kesin götürdüğün sensin. Bu üç..
B: Anlıyorum.
A: Sadece anlama, bunu yaşa!
B: 🙂
A: Bunu yaşa çünkü gerçeğin keyfi bu.
Şimdi sen diye biri var ve senin içinde binlerce sen var. Sanma ki sabit ve tek sensin, değil.
Sen yani ‘ben’ dediğin kişiyle iyi yaşa, iyi geçin, keyifli ol, çay iç, yürü, koş, dur, iş yap vs vs ama keyifli ol. Yani her dakikanı olmasa da, günün genel temasını keyifli yap. Başını yastığa koyduğunda, iyi gündü diyebil.
Kendim dediğini çok ciddiye de alma ya da şöyle; keyifli bir ciddiyete al. Gerektiğinde dalga geç kendinle, saçma iş yaptığında gör ve gül geç, ‘ne komiksin kızım’ de mesela, ‘şapşal gibi kaldın ortada’ de, ‘rezil oldun be kızım’ de, ne olacak sanki, o kadar da önemli değilsin aslında, nasıl olsa sen dahil her şey geçici.
Bu ‘ben’ dediğin kişi, kendiyle eğlenemezse, dalga geçemezse, iyi gün geçiremezse, o hayalindeki yerde, o hayalindeki kişiyle iyi olamaz unutma.
Netice; ben dediğinle hayatı iyi yaşa.
B: 🙂
Sabahları telaşla koşan insan kalabalığının arasında, sakince akan bir şey var. İşte ona hayat diyorlar.
Bendenbana 