insan

by

İnsan..

Ahh nasıl da her gün dışarıdan hiçbir şey yok gibi görünse de içimizde binlerce şey olmakta. Kargaşa, şüphe, sorular, ne yapacağını bilememe, sevgiler, sevgisizlikler, nefretler, yorgunluk, bıkkınlık ve daha neler neler. Hepsi de insan olma çabamızdan dolayı. Duygular, karmaşalar ve onları yaşanacak düzeye getirme çabaları, her gün içimizde nice savaşlar ve barışlar olmakta. Velhasılı insan olmak zor zenaat, meşakkatli. Her gün kendi üzerinde çalışmak ve kendin dışındakiler için bir şeyler yapmak, bunu yaparken kendini tanımak, insan olmak. Yoksa “ve de öyle oldu- oldu- oldu” demekle ya da “şu dediğime evet de olsun-evet-evet-evet” diyerek insan olunmuyor. Yani ucuz ve kolay yolu yok, her güzel şey gibi güzel insan olmak da emekle, bazen acı, bazen sevinçle ve bir ömür bu çabayla, son ana kadar bilinmez çünkü..

by

Neyi anlattım?

Çoğu zaman yaşadığımız duygusal anlarda, duyguyu fark edip, bakıp, çözümleyemeyiz ama fark etmek önemli.

Mesela bir olay yaşadınız, kötü hissettiniz, “neden böyle hissettiğinizi” sordunuz ve örneğin olayın içinizdeki değersizliği tetiklediğini gördünüz. Bunu fark etmek önemli. İsterseniz olay anında o anladığınız kadarını bırakabilirsiniz ama sonrasında hazır hissettiğiniz, uygun olduğunuz bir gün o konuyla çalışmak gerekir. Unutmayın önce tanı koymak önemli, duyguyu anladık mesela “değersizlik” dedik, sonrasında bir ay sonra da olur, zamanın kıymeti yok, o güne o olaya gidip zihninizde, duyguyu takip ettikçe o sizi benzer olayların olduğu hatıralara götürür, ilginç bir şekilde olayların farklı ama konunun- hissin aynı olduğunu görürsünüz. O zaman hissin, olaylardan bağımsız tamamen sizinle ilgili olduğunu anlarsınız. Yani konu sizinle ilgili, bakış açınızla çünkü başka birisi aynı olayda aynı reaksiyonu vermez, o hissi üretmez.

Bu zihinsel takibiniz sırasında şunu fark edin, tepkilerin belli bir sabiti yoktur, duygular bize yapışık değildir, öyle hissetmemiz gerekmez, tek sabit bir kural olamaz. Her şey ve hiçbir şeyin bir arada olduğu bir evrende yaşıyoruz. Her şeyimizi etkileyen hiçbir etki yapmayabilir ve bu ikisi aynı anda beraberdir.

Düşüncelerin spini sürekli bir yerlere atılılırken, onu takip edin, bir yerde şunu anlarsınız; mesela değersizlik, bunun üzerinden gidelim, bu mümkün olabilir mi, değersiz olabilir misiniz? Bunun imkansızlığını göreceksiniz çünkü yaradılışın hiçbir zerreyi gereksiz, değersiz yaratması mümkün değildir, olamaz, ihtiyacın fazlası bir alanda bulunmaz, yani gerekli ve değerlisiniz. Burada yaşadığınız olayların sadece size sizi göstermek için, içinizde çözülmemiş, tanısı konulmamış gölgenizin görülmesi için yaşandığını anlarsınız.

Yukarıda anlattığım düşünce şekli sıradan düşünce değildir, bir şeyi anlamaya çalışıyorsunuz. Sıradan düşünce içinde olduğunuzda sonrasında iyice depresif- mutsuz, derin düşünce içindeyseniz daha hafiflemiş- iyi hissedersiniz. Çünkü derin düşünce, yani tefekkür, içsel keşif, enerjinizi yükseltir, zaten keşiflerin en büyüğü içsel olandır. Günlük sıradan yaptığınız sorgulamada, düşüncede, daha ağırlaşırsınız, enerjiniz azalır.

Tüm bu sırada bazen nefesinizi de fark etmeye dikkat ederseniz daha güzel olur, sonrasında nefesin tatlı yumuşaklığı, bedeninize yumuşakça giriş- çıkışı, tıpkı okyanusun sakin yumuşak dalgaları gibi, güneşli pırıltılı bir günde sahile- toprağa (toprak sizin bedeniniz) dokunan ılık, sevgi dolu, yumuşak dalgalar gibi, o dalganın sahili temizlemesi, düzeltmesi gibi, nefesinizde sizi temizler hafifletir ve istediğinizde daha fazla sorgulamadan güne devam edersiniz. Eksik gedik kaldıysa tekrar yine başka bir zaman çalışabilirsiniz.

Aslında neyi anlattım? Meditasyonu 🙂 yani tefekkürü.

Bu durumda sürekli “nasıl yaparım, oldu mu- olmadı mı, doğru- yanlış mı?” diye sormak yerine, istediğinizde kendinizi izleyip, fark edin. Yani hani “atla deve değil” derler ya işte öyle, anla, yap, emek ver, temizlenmeyi iste. Meditasyon- tefekkürle yaptığınız her keşif sizi arındırır, masumlaştırır ve şifanın yegane yoludur.

20160910_172810

by

İnsan..

Bazen insan ne kadar da iyi. Ve bazen ne kadar da kötü..

O yüzden insanlara çok takılmamalı. Çünkü insan, gerçekten sevmeyi bilmez. Bir cümleyle göklere yücelttiğini, bir bakışıyla yerlerde süründürür. İşte ona insan denir. O yüzden kimseye çok takılmamalı, takıldığını iyi tartmalı. Çünkü insan olumsuza odaklı.

İnsan, sürekli dalgalanan duygularına ve hiç sorgulamadığı toplum kurallarına göre hareket eden bir yapı. O yüzden her insana çok takılmamalı. Bazıları bizim için olmasa da olur olmalı.

Netice, güzelliğe odaklı insanlar da var bu dünyada, iyi insanlar var.

 

by

Tepe..

İnsan bir tepenin ortasında doğar. Yukarı çıkmak için çabalar. Biraz çıkar, tekrar düşer, hayat işte.

Tepeyi inmek zahmetsizdir, çıkmak emek ister. İki ileri bir geri gider, gelir.

Olur da tepeyi çıkarsa tüm vadi görünür olur, her şey çıkarken gördüğünden farklıdır.

O zaman anlar; aslında ne çıkan ne inen, ne yukarısı ne aşağısı var, sadece tepe ve onun üzerinde ha bire değişen şeyler var.