Hep, bir şeyleri anladım, bu konuda tamamım diyorum ve anında bu yeni öğrendiğim konudan sınanıyorum. Anladım sandım ‘akışta olmayı’ oysa yanıldım, şimdi geldi aklım başıma iyi mi? Şimdi şöyle, bir durum var,   yapman gerekeni yapıyorsun, mecbur yani, konu seninle ilgiliyse yapacaksın elinden geleni ve sonra konuyu serbest bırakacaksın. Bırak, gerçekten bırak sonrasını yani “tevekkül” denilen bu, yeni akımcıların ‘akış’ dediği şey bu, “tevekkül”.. Direnme artık olana, önünde durma olanın, kalbin ve aklın açık olarak izle, karşı koyma senden üstün olan akla..

Benim şu ana kadar yaptığımsa şöyle, kabul, sorun olarak gördüğüm konu hakkında yapmam gerekenleri yapıyorum kendimce, sonra izleme aşamasında, aslında beklediğim, her şeyin tam benim zihnimin istediği şekilde olması. Bırakamıyorum yani, benden yüceye.. Bıraktığımı sanıyorum sadece. Zihnim ve kabulüm diyor ki, bir konudaki bitirişim illa sevgi dolu olmalı, bir ilişki biterken bile, diğer kişi veya kişiler benim hakkımda hala iyi düşünmeli, tabi ben de iyi düşünmeliyim onun hakkında. Oysa şart mı bu, değil hiç değil. Rahat bırak olayları, bitişler böyle de olabilir, kabul et ve direnme. Çok mu zor bunu anlamak, bu kadar işte.. Olayların önünde direnme, illa senin istediğin gibi mi olacak. Bırak bu da öyle olsun.. bırak bırak, çok mu zor olanın önünde durmamak, çok mu zor kabul etmek.. İlla sen mi kontrol edeceksin, sen sadece yapacağını yap ve gerisine karışma “Aydek”  bu kadar işte.. Kendi iyi görmek istemeyen, seni iyi görmeyebilir.. bırak bir kere de sende, ‘salla gitsin’ her neyse..