Ben: Bugün biraz nazlayıp sevsen beni..

O: Hayırdır, ne oldu..

Ben: Bir şey olmadı, böyle bir haldeyim, şevkat istiyorum, biraz sevgi, biraz naz, çok mu zor senin için bunları vermek?

O: Neyin var?

Ben: Sorma lütfen bilsem derim. Aslında bunu derken biraz sor ve yardım et istiyorum.

O: Farkındayım, sen duyguların konusunda, zorlanınca konuşabiliyorsun, biliyorum. Bu belki enerji çekme yolun. Evet neler oldu bu iki günde, neden böylesin?

Ben: Bilmiyorum..Sanki anlamsızlık.. Bende, yapmayı arzuladığım her şeyde anlamsızlaştı. Bilemedim yani.. Bir şey arzulamıyorum, istemiyorum sanki..

O: Bu neden oldu dersin?

Ben: Odağım hiç kendimde değil, bütün sorun bu, ben kendimde olamıyorum. Mutluluğumu kendim dışında şeylere bağlamışım, kendime değil. O yüzden bir şeyi istediğim kadar alamayınca kırılıyorum. Sanki bugün daha çok sevgi ve ilgi istiyorum. Yani her zaman böyle değilim biliyorsun. Aslında normal halimde fazla ilgiden sıkılırım.

Yok yok anladım fazla ilgi değil sorunum, sorunum şu; Ben sürekli olmayan üzerinden düşünüyorum, abartıyorum, bu beni üzüyor. Olmayanı, olmuş gibi hissediyorum ve işin komik yanı ne biliyor musun? Ben ne olmasını istediğimi bile bilmiyorum? Bilsem bile bunun nasıl yapılacağını bile bilmiyorum. Netice saçma bir yer ve durumdayım. Hemen toparlamalıyım.

O: Pekala, kendinle sürekli bağlantılı ol, öncelikle gönlüne güven, o doğru söyler, aklına her zaman takılma, bırak kendi haline. Bunu yaparsan, güvende hissedersin. Evet biraz abartma huyun var, duyguları, her şeyi. Unutma duygu dediğin nedir ki? O geçer, o kalcı olan değil.

İçinde sadece sonsuz neşenin olduğu o yeri hisset. Ben ordayım, sende orda ol. O  gözlerine yazık etme, sonsuz neşede ol. Etrafına bak ve gülümse, boşver gitsin, ne olacak sanki. Her şey “OLSADA OLUR OLMASADA OLUR”. Takılacağın bir durum yok. Böyle mızmızlanmak uygun değil. Olsa ne olur olmasa ne olur bir düşün. Bir şey fark eder mi? Hayır. Rahat ol. Takma ve umursama. Böyle yapmazsan, bende seni umursamayacağım, saçmaladığının farkındasın, öyleyse bu saçmalık niye, yeter.

Ben: Oooo, bakıyorum fenasın.

O: Bugün bundan anlayacak gibisin. Sakın yapma, abartma, doğal haline bırak. Bu en doğrusu. Odağını nerde tuttuğuna dikkat et. Odağın bozulduğu anda tekrar düzelt.

Ben: Tamam.. haklısın. Şimdiden daha iyiyim.

O: Tamam.. Güzell..