Geçen yaz okuduğum Karnas kitaplarından biri de “Alef Yolcuları”. Yazarın, Kum kitabının yazarı meşhur Borges’le dialoglarından ve zihinsel akışlarla yazılmış, heyecanlı ve sürükleyici  bir roman. Kitapta, Borges’in ‘Yansıtıcı’ dediği yazar ile savrulmaları var. Beni çok etkilediği için kitaptan bazı bölümleri sizlerle paylaşıyorum:

“- Kalpten kalbe akan giden var ise ve kalp kalbe dönükse dostluk oradadır. Sevgi orada esir kalır ve bu esirlik hoşnutluk vericidir, çünkü sevgi mekanını bulmuştur. Zaten kalbin aradığı da hep bu olmuştur, esir düşecek bir mekan. Bunlara ne mutlu..”

“- Eksik olan kendini tamamlamaya çalışır ve insan hep eksiktir. Ölene kadar sürecek bir serüven. Öldükten sonra da sürer. Zaten sadece bu nedenle, ölüm aslında yoktur diyebiliriz.”

“-Yazılmış olan mutlaka gerçekleşir. İnsanın içinde dört sütun vardır. Bunlardan ikisi görünür, ikisi gizlenmiştir. Gizlendikleri yer insanın gözlerinin içindedir. Bakışlarına hakim olan, kuvvete de hakim olur. O gizli iki sütun kendini sadece gözlerde gösterir ve aynaya bakan her kişi, aynaya bakarken artık kendi gözlerini göremez hale gelince, gördüğü gizli iki sütun olur ki, o zaman ona bir alemin kapısı açılmış olur….Ayna diğer alemlerin bir kanıtı ve ona açılan kapılardan biridir ve aynalar Alef anlarını içlerinde gizlerler. Aleflerin çokları mutlaka aynalar üzerindedir. Onlara baktığınızda, eğer bir Alef size dost olmuşsa elbette kapılarını size açar.”

“-Sıcağın en yüksek noktada bulunduğu anda sıcak artık sıcak değil, insana soğuk gelir, soğuk ta aynı şekilde zirvesindeyken ısıtmaya başlar. Anlamsızlık kendi zirvesindeyken anlamlaşmaya başlar. Her şeyin ve her noktanın ikizi vardır. İkiz ise diğer soyut boyuttadır ve biri eksildiğinde diğeri çoğalır. Biri çoğaldığında ise diğeri eksilir. Sıvı gibi birbirlerine doğru akarlar ve belli bir denge üzere kendilerini eşitlerler.”