Dün bütün gün, hemde işte olduğum halde, öyle çok ağladım ki, kendimi durduramadım yani..öğlen bir toplantıya gittim, nasıl zor durdum anlatamam, engel olamıyorum gözyaşlarına sanki.. Sonra peçete çıkardım kendime, nezleden gözlerim sulanıyor gibi olsun diye..ama nerde, benimki göz sulanması değil, gözlerim resmen iki çeşme, iki yağmur bulutu.. Bu durum gece de artarak devam etti..hüngür hüngür ağladım dün gece.. Gerçi ben sessiz ağladım ya neyse. Gözlerim çok ağrıdı dün gece. Yeter artık diyorum, gözlerimdeki yağmur bulutları durmuyor, bir şekilde. Gece rahatlayayım diye bir şişe su içtim birde.. içtiğim su da gözyaşı oldu bende.

Niye ağladım, onu hiç sorma..bunu söylerken bile gözyaşı var, hala bende. Konu çok derinleşti içimde, neyse.. kısaca şöyle, bir aydır bana ne olduğunu sorguladım dün gece. Aslında benim, böyle bir sorgulamaya hiç niyetim yoktu kendimce.. Ben değil, bedenim sorguyu yaptı dün gece. Yanılıyor muyum, saçmalıyor muyum, mantık niye kalmadı bende, hani otokontrol çok iyiydi güya sende..nerdee.. Sürekli kendimi, kendime çekmeye çalıştım hep, ama nafile.. Ve sabah hala içim ağır bir biçimde.. Yine de sanki gökkuşağı var bu ağırlığın içinde. Çıktı çıkacak biliyorum.. bu kadar yağıştan sonra ne olabilir ki gönlümde..

Vee uykusuz, gözyaşlı geceden sonra, bedenim nasıl yorgun bu sabah.. ama olsun bunu o istedi, benim hiç niyetim yoktu yani. Zavallı gözlerim çok şiş bir biçimde. Hiç bu kadar şiş göz görmemiştim kendimde. Bir şekilde düzelse, ne diyeyim diye düşünmesem kimseye. İşte bende durum böyle, biliyorum bu da düzelecek bir şekilde. Birde şu var bende, bu kadar gözyaşının alt zemininde, bu kez ancak sabah farkettiğim “İyilik” var yine de.. Vee biliyorum ki, dünyada bu kadar dert varken, benimki hiç öylesine, duyguların zorlaması bir şekilde..bencillikle sanki..