Hatırladığım çocukluk travmalarının, yani aslında travma şimdiki zamanın lafı, doğrusu çocukluk yaralarımın, bana öğrettiği şey çok kıymetli. Öğrendiğim bilgi, farklılıklar iyidir, bireysel ve toplumsal gelişmemizi sağlayan farklı yanlarımızdır. Budanan bir ağacın dalının diğerlerinden daha canlı büyümesi gibi, o yaralarla bizim enerjimizi alırlarken aslında oradan daha çok canlanırız, hayat böyle, yaralar bizi canlandırır, güçlendirir. Ve hayatın renklerini sağlayan yaralardan çıkan ışıktır. Çünkü aslında farklılıklar aydınlanmamız içindir, ilahi düzende farklılık, büyük küçük, şişman zayıf, zenci beyaz vs yoktur. Bunlar hayat deseninin çeşitli yerleridir, yapbozun bütününü sağlayan parçalardır. Ve bütünü güzelleştiren bu değişik desenlerdir.
O yüzden korkmayıp, farklılaştırılmanın sahtelik olduğunu anlayıp, bu tür oyunlara alet olmadan yaşamanın gerçeklik olduğunu anlayalım.