İnsan gördüğü her insanda veya canlıda veya mekanda, hep o hissi arar: Yuva hissi, yuvada olma hissi. Ve kendi bile ne aradığını bilmeden çaresizce hep onu bulmaya çalışır, yuvasını arar durur insanoğlu. Lafım insan olmayanlara zaten değil.

Ve zamanın ve ömrün bazı noktalarında onu bulduğunu sanır, genelde de bir insanda veya insanlarda. Bu benim yuvam der, bunu kelimelerle demez belki ama bazen o insana bu hissin ucunu hissettiği için katlanır, bırakırsa acı çeker. Çünkü yuva hissi önemlidir, onu kaybetmeyi göze alamaz. O yuvada olma hissi, annesinin memesini emen bebeğin tatmini gibi, sevgilinin kokusu gibi, o his insanın tanrıya iman etmek gibi, o his hayretullah makamında olmak gibi.

Ve bu yoğun tatmini, güveni, koşulsuz sevginin en saf halini arar insan ömrü boyunca gördüğü her nesnede. Şanslı olanlar belki bulur bunu bir canlıda, çok daha şanslı olanlar, yani teslimiyete bir an için bile olsa dalanlar yuvanın tam neresi olduğunu birden anlar.

Yuva dışarıda bir yerde değildir, olamaz. Yuva sadece kendinde bulacağın, kavuşacağın yerdir. Kalbine baktığında, orada hissettiğin, hep orada olan, sen yuvandasın zaten der, hep sevildiğin hep korunduğun yer. Hatalarını görüp, arındıkça orada olursun, senden hiçbir zaman ve koşulda ayrılmamış, bir olduğun yer.

Yani kendinde olduğun her an yuva, o hep yanında olan, olmasa bir an bile yaşayamayacağın, hani şah damarından yakın denileni hissettiğin yer ve an; yuva. Belki onu her zaman hissedemezsin ama olsun bunu bilmek de önemli. Zaten yuvada daha çok olmak da sana bağlı, yaptıklarına, yapmadıklarına, niyetlerine.

Netice kendinde kendini iyi hissettiğin yer ve an yuvandır. Onu başka şeylerde arama.