İnsanın en büyük hatası her şeyin sahibi olacağını sanmaktır. Oysa olamazsın, bunun imkanı yok! Hiçbir eşya, ev senin malın değildir, hepsini geçici olarak bedelini ödeyerek kullanabilirsin ve bu kullanma öğrenmek içindir. Eşya, ev öğretir, hepsinin kendine göre bilgisi vardır ve insan sadece öğrenmek için eşyayı kullanabilir.

Karı koca birbirinin malı asla değildir, sadece eşlik konusunda ortaklık yaparlar, kadın- erkek birbirine ait değildir, herkes birbirinden sadece öğrenir.

Çocuğun senin malın asla değildir! Her çocuk ruhun deneyimi için bizi aracı ederek bedenlenir. Belli bir büyümeye ulaşınca onlar da bizim gibi tanrının çocuklarıdır. Besleriz büyütürüz öğretiriz ama asla malımız değildir.

Haa günlük konuşmada benim evim, çocuğum deriz ama bu sadece toplumsal konuşma dilinin gereğidir.

Bedenimiz de sadece emanettir, onu dünyayı öğrenmek için kullanırız, beden bile malımız değildir ama yine de en çok ben diyebileceğimiz odur.

Bu durumda her ne olursa olsun kimse kimsenin malı olamaz! Nasıl evet diyorsak, hayır demek de haktır! Hayır sadece hayırdır! Konu orada biter, bitmelidir! Sevgi aşk adına ısrar olamaz, hayır denildiyse o hayırdır, uzatılmaz!

Hayırı duyunca belki acı çekeriz, kahroluruz, lanet okuruz ama bir insan hayır dediğinde sadece gidilmelidir.

Tüm bunlar insan olmanın en basit prensipleridir. Kimse size mecbur değil, siz de kimseye mecbur değilsiniz, özgür irade var!

Ama insanlar özgür iradeleri olduğunu hep unutur, bir şeye başlamak nasıl irademizle olmalıysa, vazgeçmek de  irademiz dahilindedir. Her zaman bir deneyimin içinde istersek varız, istemezsek olmamalıyız. Hiçbir şey özgür irademizden üstün değildir, hayır hayırlıdır.