Ben: Ben buna layık mıyım, bu sevgiye, duygu doluyum, şükran doluyum olan her şeye..

O: Sen sevgiye layıksın ve tabii herkes de..

Ben: Hep öyle söylenir, bu gerçek mi?

O: Öyle, her anınızda sevgiyle sarılısınız zaten. Yalnız şu var ki, bunu anlayanınız çok az, sorunda burada..

O sevgi dediğiniz, aldığınız havada, bedeninizde dolaşan nefeste, kanınızda canınızda.. her biriminizde ki dolgu maddesinde..

Bu ne demek anladın mı? O sevgi denen enerji, sizden bir an bile çekilse, burada ne işiniz var.. O enerji, sizi bir arada tutan bağlayıcı malzeme, hem kişisel olarak bedenlerinizi, hem tüm dünya varoluşunuzu bir arada tutan, o enerji..

Bu, bu kadar net.. Anlayan anlar ve onu alır. Anlamayan ise debelenir..

Ben: Vay alemsin bugün ve çok netsin..

O: Ben her zaman netim. Eskiden net olmayan sendin.

Ben: Sağol, şimdi net olmadığım anlar, henüz ne hissettiğimi anlamadığım anlar. Ve ne olduğu da, andan ana değişiyor ya, ben o değişene göre kalbimi tekrar yokluyorum.. Bu bekleme olarak yansıyor.

O: Bu güzel..

Ben: Bence de güzel, öğreniyorum işte 🙂  güzel olan her şeyi 🙂