Mesleğin ilk yılları, Ankara Numune hastanesi acilden yine hiç unutamadığım bir anı, insanın ani travma karşısında aklının nasıl baştan gideceğini gösteren, hüzünlü bir anı ama unutamadıklarımdan.

Bir pazar günü öğleden sonranın erken saatleri, acil alarmıyla ambulans giriş yaptı, sedyedeki travma hastasının bilinci kapalıydı, yüzü üst bedeni kanlar içindeydi, hemen müdahale odasına tecrübeli ekiple beraber alındı. Ben dışarda tahlil istemlerini yaparken, hastayla gelen kadın telaşlı bir ifadeyle yanıma yaklaştı, müdahaledeki hastanın eşiydi, karı koca akademisyenler ve hafta sonu kahvaltı sonrası Ulus’taki eski binaları gezerek fotoğraf çekmek için yola çıkmışlar. O pazar çok rüzgarlı bir gündü. Bu karı koca biraz gezindikten sonra Ulus’taki heykele yakın eski asırlık banka binasının önünden geçerken, o rüzgarla adamın kafasına binanın önündeki tabela düşüyor ve sonrası ambulans ve acile geliş.

Kadın avucundaki bir şeyleri bana uzatmaya çalışırken; -yaşayacak değil mi, bunları kaldırımdan topladım, eşimin, yerine konulursa işe yarar diye getirdim dedi. Ben uzattığı avuçlarında ne olduğunu anlamaya çalışıyordum, kadının ellerinde eşinin kafa kemiğine bulanmış beyin dokusu vardı ve kadın ambulans yola çıkmadan onları hızlıca toparlayıp, takılması için getirmişti, belki bir ihtimal işe yarar diye düşünmüştü, o yerine takılınca her şey düzelebilirdi.

Kadın ne olduğunu anlamaz bir dehşet içindeydi ve duygusu zaten direkt yansıyordu, onu sakinleştirip dokuyu uygun bir alana bıraktırdım ve eşinin müdahalesinin devam ettiğini söyledim. Kadın kendi kendine konuşmaya devam etti, iyi ki onları getirdim, eksikler yerine konunca her şey eskisi gibi olacak diyordu.

Netice hasta ex oldu, yapılacak çok bir şey yoktu, olan olmuştu ama kadının travma karşısındaki hali hiç unutamadıklarımdan olarak kaldı. Umarım şimdi her şey yolundadır onun için.

Ve tabi o anın travmatik yansıması bende de yıllar içinde aynı duyguyla hatırlananlar arasında kaldı, yaşanan bazı anılar çabuk unutuluyor ama bazısı derin izler bırakıyor yaşayanda da tanık olanda da, hayat işte..