Gecenin karanlığında, bomboş sokağın ortasındaki meydanda, sekiz yönden birden esen fırtınanın ortasında, küçük korku dolu bir kız çocuk. Kız küçük ama nasılsa titreyen ayaklarıyla meydanda, sekiz yönden birden esen rüzgarın tam ortasında, bacakları titrese de ayakta kalabiliyordu. Fırtına, sekiz yön, küçük kız, meydan. Hepsi kendi yaradılışını gerçekleştirmekte.

O ana kadar sekiz rüzgara dayanan kız, birden bağırarak ağlamaya başladı ve kendini yere bıraktı. Artık rüzgarlar, sekiz yönden, toprağa tırnaklarıyla tutunan kızın üzerinden geçiyordu. Kız toprağa tırnağını sıkıca geçirdi. Birden toprak hafif sallandı, bir ana gibi onu hafifçe kucağına çekti. Saçlarını toprağıyla bir süre sevdikten sonra, küçük kıza adeta fısıldadı: “Korkma, seni içime daha fazla çekebilirim ama yapmayacağım çünkü yaşamalısın. Şimdi ayağa kalk, dik dur. Hayat böyle bir şey. Her zaman her yönden tesirler altında kalırsın. Bunların götürdüğü yerde deneyimler yaşar, hislerini alırsın. Hayat bu işte. Mütemadiyen seni bazı tesirler çeker. Şimdi yapman gereken kalkman ve birini seçip o rüzgara takılman. Sakın korkma. Fırtınalar sadece büyümen için vardır. Sakin kal, sakin ol. Fırtına dinince geriye gökkuşağı kalır.”

Kız önce direnmek istedi ama toprak ona, “Sakın bunu yapma, olana direnme. Kalk ayağa” dedi.

Kız titreyen ayaklarıyla, toprak dolu tırnaklarındaki sızıyla, onun kendisininkine benzeyen kokusunu içine derince çekti. Toprak, ana gibiydi, ona itaat edecekti.

Dimdik durdu, ufuk çizgisine doğru baktı ve gözlerini hafifçe kapadı. Artık sekiz yönden esen rügarlara direnmedi. Hangisi isterse alsındı bu bedeni ve bekledi. Gözleri hala hafif kapalıydı. Güney rüzgarı onu aldı, sanki büyük bir hortumun içinden geçirir gibi evirdi, çevirdi. Aradan ne kadar zaman geçti bilinmez, belki bir asır belki birkaç dakika ve ayakları yere değdi.

Gözlerini hafifçe açtığında, yukarıda güneş, arkasında yemyeşil dağlar, önünde masmavi deniz vardı. Yanındaki pembe çiçeklerle dolu ağaca baktı, sanki ağaç gülümsedi. Hafifçe onu selamlar gibi üzerine birkaç pembe çiçek attı. O sallanınca dalındaki kuş havalandı. Gelip küçük kızın omuzuna yaslandı. Sanki baharın şarkısını söyledi. Kız güldü. Yavaşça yere eğilip, kurumuş dudaklarını yumuşak toprağa değdirdi. Onu öperken kulağına fısıldadı: “Bana öğrettin, bunu hep hatırlayacağım ve senden olan bedenimi günü gelince sana vereceğim. Ve unutma toprak, insan her şeyini sadece her şekilde sevdiğine verir.”

Toprak gülümsedi: “O güne kadar hayatını iyi yaşa, güzellikleri gör, keyfini sür. Tüm bunları yaparken hem ver hem al, cömert ol, güzel sev ve şimdilik hoşça kal.”

Kız gülümsedi. Toprak gülümsedi.