Var olan her şey enerjidir. Enerji değişik aralıklarda titreşebilir. Buna FREKANS denir. Düşük titreşimde olduğu zaman, biz enerjiyi katı madde olarak görürüz. Katı gördüğümüz her şey, titreşimi düşük enerjidir.

Biz neden katı görürüz? Nedeni şöyle; Biyolojik bir sistem olan bedenin programı bu şekildedir. Yani beynimiz, gözlerimiz bu şekilde düzenlenmiş ve katı görüyoruz, dokunduğumuzu sanıyoruz, oysa hiçbir şeye dokunamıyoruz.

Var olan her şey belirli titreşime sahip, bu artık bilimsel olarak kabul edilen bir durum.

Bedenin bütününün, her kişide farklı olan bir titreşim düzeyi vardır. Bu titreşim düzeyini pek çok şey etkiler; yediklerimiz, duygular, okuduklarımız, gördüklerimiz, dokunduklarımız, içinde bulunduğumuz çevre vs vs. Olumlu duygular, frekansımızı yüksek tutuyor ve olumsuz olanlar düşürüyor. Yine hastalıklar, titreşimimizi düşürüyor.

Kişiler arasında da bu açıdan farklılıklar var. Bize yakın titreşimde olanlarla yakın olup bir arada bulunuyoruz, diğerlerini uzak tutuyoruz.

Her insanın bedeninin içindeki organ ve sistemlerinde farklı titreşimleri var. Bedenin bütününün titreşiminden farklı, kendilerine özgü, kişisel titreşimleri var. Bazı organların titreşimi daha yüksek, bazısı daha düşük ve hepsinin oluşturduğu bütünün bir ortalama frekansı var.

Organlar içinde de, o organı oluşturan hücrelerin hepsi farklı titreşimde olabilir.

İşin ilginç tarafı örneğin karaciğer hücresi olan hepatositlerin bilinen belli bir ortalama ömrü var. Bununla birlikte bazı karaciğer hücreleri, bu ortalamanın çok üstünde yaşayabiliyor, ya da bazısı beklenenden erken ölüyor. Ya da bazı barsak hücresi hemen ölüyor, bazısı uzun yaşıyor. Bazı deri hücresi hemen dökülüyor, bazısı uzun yaşıyor. Bu neden oluyor?

Bunun nedeni; kendi içlerinde de, hücrelerin titreşimi farklıdır. Bazı hücreler daha düşük, bazı hücrelerin titreşimi daha yüksek olabilir. Yani organın içinde hücreler arasında da fark var. Bazı karaciğer hücresi daha olumsuz duygularla yüklü, diğerleri daha iyi durumdadır. Bu onların ömür süresini etkiliyor olabilir.

Kişisel olarak tek tek hepimizin bir titreşimi var; Tek bir kişinin belli bir frekansı var. Detaya girince organların titreşimi var. Daha derinde o organın içinde hücrelerin titreşim farkları var.

Kişiden, genele gidersek; Her kişinin bir titreşimi var, o kişinin yaşadığı bölgenin (kişilerden etkilenen) bir titreşimi var. O ülkedeki insanların ve tüm Dünya insanlarının bir titreşimi var. Vs vs.. bu uzar gider. Bütünden birime, birimden bütüne gider.

Buradan evrenin işleyişine geçelim; Evren bizi nasıl görür, biz ne ifade ederiz, toplumsal evrensel olaylar şekillenirken neye göre, kimi veya kimleri seçer, neden onları seçer?

Evren yaratılış, bizim sadece titreşimimizi görür. İşlemini yaparken sadece frekans farkına göre belirlenen BANT ARALIKLARIMIZA, titreşim aralıklarımıza bakar.

Bazı olayların oluşumu için, belirli titreşim aralıklarındaki frekanslara ihtiyaç vardır. Evren, olaya dahil edeceği insanları kişi olarak seçmez. Yaratılış, yıkıp kavuracaksa önce düşük frekanslı alanları kullanır. Eğer tesadüfen siz oradan geçiyorsanız tamamdır. Bazende şöyle olabilir; siz kişisel olarak kendinizi olumluda tutmaya çalışıyorsunuzdur ama bulunduğunuz çevrenin ve insanların enerjisi düşüktür. Orayı bırakamıyorsunuzdur. Tabi ki, bazen daha ince nüanslar, son anda oradan çıkışlar vardır. Ama genel işleyiş budur.

Korku ve tüm olumsuz duygular (endişe, öfke, şüphe, sinsilik, vesvese vs vs) düşük titreşimli enerji alanlarıdır. Bu duygu durumlarında kalmayı, biliyoruz ki hiçbir kadim bilgi önermez.

İnsan olarak bu duyguları hissettiğimiz anlar olması çok doğaldır. Sorun olansa şudur; Bu düşük titreşim alanlarında uzun kalmaktır.

Bu alanlarda uzun kalmamak, bunu fark etmek, bile isteye İRADE gösterip toparlanmak, duyguları düzenlemek önemlidir.

Bazen düşmek değil, kalkmaya direnmek sorun olandır. Düşmek yaratılışımızda var. Bu olabilir. O zamanlarda tekrar kalkmak toparlanmak için emek harcamamız gerekir.

Bazı organlar, bazı duyguların yeridir. O duygunun kaynak enerjisi, o organdır. Organların kendi içinde ikilikten kaynaklanan, o duygunun iki zıt ucu vardır. Örneğin Kalp, hem neşe sevgi sevinç duygularını taşır. Bunlar kalbin olumlu duygularıdır. Acımasızlık gaddarlık zalimlik yine kalbin diğer uçtaki duygularıdır. Bir insanın kalbinde hangi duygular baskınsa, o kalbin titreşiminin ortalamasını bu belirler. Olumsuz duygular her zaman frekansımızı düşürür, olumlu duygular frekansı ve bant aralığını yükseltir. Organların tek tek titreşimi bedenin genel frekansını belirler. Bu böyle uzar gider.

İnsanların titreşimi onları belli titreşim aralığında tutar. Yaratılış sadece titreşimi hisseder, çünkü tüm evren titreşim içindedir.

Buradan şuna gelelim; Bizim olumlu dediğimiz bir olayın içinde olma durumumuzu belirleyen şey, bizim titreşimlerimize göre bulunduğumuz ALANLARIMIZDIR. Yaratılış, iyi dediğimiz olayda bulunacak insanları seçerken, tek tek o kim bu kim diye görmez. O İYİ OLAY için gereken enerji düzeyini bilir, o enerji düzeyinde, yani o bant aralığında kimler var görür ve onları bu İYİ OLAYA dahil eder.

Aynısı bizim olumsuz, kötü dediğimiz olaylar içinde geçerlidir. Kötü dediğimiz olay, düşük titreşimli alandır. Buna seçeceklerini belirlerken, o anın titreşimine bakar. O anda, o aralıkta bulunuyorsak, olumsuz olayın içinde bulunmak mümkündür.

İşte tüm bunlardan dolayı, insanız tabi ki zaman zaman tüm olumsuzlukları hissedebiliriz. Buna hakkımız vardır. Önemli olan uzun sürelerde burada kalmamaktır. Düşsek de kalkabilmektir.

Yani olaylar, bizi sadece frekansımıza göre içine alır veya almaz. Olay enerjisi şunu yapmaz; bu Ayşe şu Ali şu Veli demez, sadece titreşime göre bulunduğumuz alanları görür ve bunu esas alır.

Bir de şu bilgi vardır; Tüm evrenler iç içedir. Her şey buradadır, tüm görünür ve görünmeyen olanlar bir aradadır. Biz sadece bizim gördüklerimizi biliriz, diğerlerini görmediğimiz için yok sayarız. Bu neden olur; Nedeni yine aynıdır. Bizler, titreşimi bize yakın olanları görebiliriz. Daha hızlı ve düşük olanlar görünmez alanlardır. Oysa her şey iç içedir. Dış yaşadığımız evrende olanlar böyledir. En basiti biz insanlar belirli frekans aralığındaki sesleri duyabiliriz. Bunun altı ve üstündeki sesler bize kapalıdır, işitmeyiz.

Buradan şunu düşünelim; İçimizdeki her organın ve her hücrenin titreşimi farklıdır. O zaman titreşimi farklı hücreler acaba birbirini görmez ve bilmez midir? Sadece yakın tirtreşimli olanlar mı birbirini bilir? Yani muhtemelen tüm mide hücreleri birbirini bilmez, titreşimi kendine yakın olanı görür ve bilir. İnsanın içinde de “Tüm evrenler iç içedir” bu olabilir mi? Sanki mümkün görünüyor.

Yine insanın içindeki hücrelerin yaşam süreleri, onların titreşimlerine göre değişen, bulundukları bant aralıkları ile ilgili olabilir mi? Bu nedenle mi, bazı karaciğer hücresi az, diğeri çok yaşıyor? Bu da olası görünüyor.

Neticede bu durumda, neden aklımızı ve kalbimizi temiz tutmak önemli bu görülüyor. Her şey buna göre yön alıyor. Bunlar dünyanın gerçeği.

Evren için sadece OLAN var. Olanın hangi yanında dengeyi sağlayacağımız ise bizim yaşadıklarımızı belirliyor.

Yaratılış sadece titreşim aralıklarını görüyor. Ee o zaman “Düşmez kalkmaz bir Allah” deyip, düşsek de kalkmasını bilmeliyiz. “Tüm evrenler iç içedir” bilgisi ile, gördüklerimizin, kendi enerjimizle uyumlu olanlar olduğunu aklımızda tutmalıyız. Biz görmüyoruz, duymuyoruz diye, olan yok değil..

Yazan: Aydek Sultan Özdemir
1.7.2016

http://www.beyazyol.com/lists/titresim-araliklari/230