Ben: Bu iki gündür yine güçsüz hissediyorum sanki.. Neden acaba..

O: ‘Sanki’ demene gerek var mı? Nedenini sormalı mısın?

Ben: Ayy seninlede hiç konuşulmuyor artık, bir alemsin..

O: Artık cevaplarını sen bulacak haldesin, kendin sor ve üzerinde düşün, cevaplarını kendin bul.. Bunu yapabilirsin..

Ben: Tamam, düşünüyorum ve daha azını istemiyorum, hep tam olayım istiyorum, eksik hissetmek istemiyorum ve bazen eksik hissediyorum kendimi..

O: Evet, neden güçsüz hissediyorsun, düşün..

Ben: Aslında şöyle, içimde öyle güç hissediyorum ki bazen, her şeyi yapabilirmişim gibi ve öyle, yapabilirim. Bunu hissediyorum ve aynı anda olansa şöyle, ‘ya yaparsam’ diyorum. Bu gücünü hissetmek ve yine de bunu kullanmaktan kaçınmak.

Ve o coşku dolu huzurun gücünü, neşenin gücünü biliyorum ya, hayatımda artık onun azını istemiyorum. Bu his azalınca düşüyorum..

Ben sana bir soru sormuştum, hatırlıyor musun ve sen cevabı kendin vermedin, bir üst kaynaktan verdin ve ben hiç şüphe dahi etmedim. Anında kabul ve huzurda oldum. Sadece iki kelime, bu yetti. İşte 2 gün önce yaşadığım bu örnek gibi, hep o kaynağı kabulde olmak istiyorum.

O: Bu kaynakla daha önce temasın olduğu için güven duyuyorsun, onu biliyorsun.

Ben: İşte tamam, tam bunu istiyorum, bu temasın devamlılığını.. Sürekli tam ve bütün ve o huzurda olayım istiyorum, gönlüm bunu istiyor.

O: Buna her an gerek yok, bu özel anlarda  gerekli, her an değil. Normal anlarda sen zaten her şeyi kendin çözecek olansın, rahat ol..

Ben: Tamam, anlayacağım dediklerini..