Ben sandım ki her şey birileriyle güzel olur, birileriyle yapılınca mutlu olunur.. İnsan her yaşta yanıldığını anlayabiliyor ne güzel.. Meğer her şey benimle.. ben yapınca güzelmiş. Her şeyi neşe yapan, huzur yapan veya yapmayan benmişim. Ne güzel ya seviyorum kızım seni.. Varlığınla dünyamı var eden,  neşe veren huzur verenim… Hep başkalarını kaynak sandım.. meğer pınarımın kaynağı benmişim.. yukardan gelen pınarımın, dışarı akacak oluk kısmı benmişim , pınardan sızıntı gibi olsa da akan benmişim.. önemli değil ince akması.. akıyor ya sen ona bak dermişim..

Şimdi bir çocukluk anısı.. Ben küçükken bir ay dedemin köyünün yaylasında kalmıştım. Yayla Binboğa’nın eteklerinde,  öyle ağaç yok.. bol yeşillik ve bozkırın bahar hali. Çok severim ben bozkırı yani.. onun sonsuz fırsat ve macerasını. O yaylanın dağlarında bir pınar bulmuştum. Nerden baksan 30 küsür yıl var yani.. her gün o incecik pınarı temizlerdim yeniden.. doğaya dış çevreye inat, temiz pak aksın, görünsün  diye.. ordaki böcekleri bile hizaya sokardım hani. Ve sabah gelince pınar yine eski haline dönerdi ama sonunda ben de kazandım pınar da kazandı. Irmağın doğallığı ve benim bitmez mücadelem birbirini dengeledi.. Irmak çevreden mümkün olan en az şekilde etkilenerek ve kendi varlığını koruyarak akmaya başladı.

O yazın sonunda benim çocuk emeğime hediye.. köylüler bu pınara ‘Aydak pınarı’ dedi.(dedem ve köydekiler “Aydek”deki “e” yi kullanamaz “Aydak” derdi bana) ve pınarın adı bu kaldı.

Benim artık görmediğim yaylada, adı Ben’ olan bir pınar var yani.. şimdi yıllar sonra bu anı geldi aklıma, vardır bir hayrı tabii.. keyifle akmaya devam etti..ince ışıltılı kararlı küçük ırmak..kar suyundan oluşan ve kaynağı hep var olan. İşte o ırmağım ben. Görmesem de ırmağımdan birkaç yılda bir selam gelir bana.. Sağolsun selamı gönderen kaynak ben ve getiren sen. Gitmesem de biliyorum.. adı ‘Ben’ olan ince de olsa hep akan bir ırmak var yerinde ve bugün kendini bana anımsatan kalbimin çocuk köşesinde.. yani  en masum yerimde..