Ah o anılar yok mu? Hiçbirini bırakmayı düşünmüyorum, dursunlar bir köşede, yaşasınlar hayatlarını. Bırakmadığım anıların kendisi değil asla, onların hepsinden oluşan şimdiki ben, yani beni oluşturan yapı taşları olanları. Yapı taşım halinde olanlar bana kalan, gerisi kendi haline çoktan bırakıldı. Bakmıyorum onlara çünkü biliyorum dikkat verilmeyen her şey kendi zamanını yaşayıp gider, yok olur.

Şu nefes aldığım an var ya, onun oluşmasını sağlayanlar benimle olanları. Yapı taşlarını sevdiğimin bedeni 🙂 🙂