Bir şeyler değişti insanlarda ve son zamanlarda biraz daha hızla, farkında mısın acaba? Unutmak tüm güzellikleri, neşeyi doğayı sevgiyi unutmak ama bunun farkında olmamak, insan artık insanlık değil o unutkanlık ırkı. Dünü, yarını, bugünü unutan insanlık sürekli bir telaş içinde, işin tuhafı ne için telaş ettiğini de bilmeden günlük olayların koşturmacası içinde.

Oysa aslında, hani içimizde bir şey vardır ya, her an olmasa da zaman zaman hissettiğimiz, bir tohum gibi belli belirsiz bir şey, umut gibi, hayaller gibi, coşku gibi, neşe, merhamet gibi şeyleri içinde barındıran bir şey, belki o zihnin, ruhun gücü, o tohum ruhun bilgisi, işte onu unutuyor insanlık bu çağda. Ama mesela kızgınlıklarını, korktuğu şeyleri, pişmanlıklarını, nefret ettiklerini, ona kötü davrananları, acı olayları, düşmanlıklarını asla unutmuyor ve onlara tutunarak yaşayınca giderek kararıyor yüz ve özellikle gözler. Gözler çok önemli, orası ruhun ışığının yansıdığı yer, insanın asıl kendinin olduğu yer, ruhunun dünyaya baktığı pencere, işte orasını temiz tutan sadece hayal gücü ve hayaller, onları bazen değişse de bırakma.

Evet “insan nisyan ile maluldür”, insan unutan canlıdır ama unutmaması gereken tek şey vardır, ruhun ona attığı tohum, işte onu asla unutma, o yaşamın coşkusu, hayata tutunmanı sağlayan yol gibi. Ve insan sadece tutunabilirse yaşar, tutunmayı bırakınca gider, ağaçtan düşen yapraklar gibi. İşte o yüzden her şeyi unutabilirsiniz ama hayallerinizi asla.

Hayallerinizi, kurduğunuz düşleri, hedeflerinizi ister ulaşın ister ulaşmayın ama asla unutmayın, kimsenin bunu zihninize yapmasına da izin vermeyin. O kurduğunuz hayaller, kaç yaşında olursanız olun, ister 20 ister 90 yaşında fark etmez, sizin hayata tutunmanızı sağlayanlar, hayaller olmazsa hayat olmaz, düşlerimiz olmazsa yaşanmaz. Yaşam; olduğun kişinin düşünü görmektir aslında.