Bir ırmağın suyunu takip ederek, kaynağın başındayım. O kaynak bir şelale. Hiçbir şey bilmiyorum bu gece, elim kalbimde, gözlerimden akan şelale mi? Etrafta kimse yok ya da herkes kendi halinde mi?

Ayaklarım şelalenin göletinde, yürüyorum su sesiyle ve kaynağın tam altındayım bu gece.

Yukardan akıyor, ince bir hassasiyetle, ne çok gürültülü ne çok sakin, sadece kendi ritminde. Ayaklarım suda, gözüm kapalı, ellerim göğsümde. Şelale mi akıyor üstüme, yoksa ben mi? Zaman akıyor mu, yoksa zamansız bir an mı? Şelale, akış, ben. Ne kadar zaman geçti üstünden?

Yapabildiklerim var ve yapamadıklarım, destek verenler ve destek aldıklarım, kırgınlıklarım küskünlüklerim var ve bunun anlamsız olduğunu bilen bir yanım da var. Ve hepsinin ortasında ben varım. Ben, şelale, akış. Ve bu gece. Şelale, hepsinin üstünden akıyor bu gece.

Birazdan çıkarım, zira soğuk bir gece, şelale serin ve güneşe daha vakit var. Birazdan gözlerimi açtığımda, çayım, şalım, koltuğum ve ben, odamdayım. Henüz gece ama sabahın olacağını bilen yanım da var.

Bu gece de sabaha kavuşacak çünkü akış var.