Dert gördüğüm bir konuyu sevgili hocama anlatıyorum; şöyle oldu böyle oldu falan diye.. Konu uzun ve önemsiz aslında ve o yaşadığım anda önemli tabi ki..

Hocam dinliyor dinliyor ve cevabı sadece şöyle: “YAŞIYORUZ İŞTE BİR ŞEYLER..”

Benim halim o anda şok, yani nasıl acaba, hani o kadar şey anlattım ya, bu mudur? Aa bu nasıl bir cevap oluyorum..

Sonrası şöyle oluyor, ben denilen bu tek cümle üzerinde düşünüyorum. O cümleyi önemsiyorum..

Neticede o tek cümleden almam gereken bilgiyi ve ilhamı alıyorum. Sorun gördüğüm konu o anda zihnimde çözülüyor aslında..

“YAŞIYORUZ İŞTE BİR ŞEYLER..”

Abartmaya gerek var mı, onu yaşamasak diğerini yaşayacağız, olacak bir şeyler yani.. Hayat böyle devam ediyor. Yaşadığımız bir sorunda yapmamız gerekenleri temiz bir kalple, iyi niyetle yapalım, neticeyi bırakalım. Netice bazen istediğimiz gibi, bazen daha kötü gibi, bazen de düşündüğümüzden daha iyi çıkar. Bunu o anda bilemeyiz.

Konuyu ne çok abartalım, ne değersizleştirelim, nasılsa bir şeyler yaşanacak, önümüze bu çıkmış.

Yaşadığımız her olayda önemli olan kalbimizi ve aklımızı kullanarak, iyi niyetle bir şeyler yapabilmek, bu kadar işte..

Hocamın dediği bir cümleden, kısaca bunları yazdım. Çok daha uzun ilhamlar da alırım da, şimdilik böyle.. Yani kendimi tebrik ediyorum, ilham almak ve ilham vermeye açık olmak bir meziyet bu arada..