Şimdi bir de şu var, hani zaman zaman hepimizin kafası karışıyor ya aslında bu dünyanın yalan dünya olduğunu da biliyoruz ya olan bir şey de yok aslında. Bir şey yok aslında rahat olalım gerçekten, olan bir şey yok yanii, sadece zihnimizin olduğunu sandıkları var..

Ben sandım ki her şey birileriyle güzel olur, birileriyle yapılınca mutlu olunur.. İnsan her yaşta yanıldığını anlayabiliyor ne güzel.. Meğer her şey benimle.. ben yapınca güzelmiş. Her şeyi neşe yapan, huzur yapan veya yapmayan benmişim. Ne güzel ya seviyorum kızım seni.. Varlığınla dünyamı var eden,  neşe veren huzur verenim… Hep başkalarını kaynak sandım.. meğer pınarımın kaynağı benmişim.. yukardan gelen pınarımın, dışarı akacak oluk kısmı benmişim , pınardan sızıntı gibi olsa da akan benmişim.. önemli değil ince akması.. akıyor ya sen ona bak dermişim..

Şimdi bir çocukluk anısı.. Ben küçükken bir ay dedemin köyünün yaylasında kalmıştım. Yayla Binboğa’nın eteklerinde,  öyle ağaç yok.. bol yeşillik ve bozkırın bahar hali. Çok severim ben bozkırı yani.. onun sonsuz fırsat ve macerasını. O yaylanın dağlarında bir pınar bulmuştum. Nerden baksan 30 küsür yıl var yani.. her gün o incecik pınarı temizlerdim yeniden.. doğaya dış çevreye inat, temiz pak aksın, görünsün  diye.. ordaki böcekleri bile hizaya sokardım hani. Ve sabah gelince pınar yine eski haline dönerdi ama sonunda ben de kazandım pınar da kazandı. Irmağın doğallığı ve benim bitmez mücadelem birbirini dengeledi.. Irmak çevreden mümkün olan en az şekilde etkilenerek ve kendi varlığını koruyarak akmaya başladı.

O yazın sonunda benim çocuk emeğime hediye.. köylüler bu pınara ‘Aydak pınarı’ dedi.(dedem ve köydekiler “Aydek”deki “e” yi kullanamaz “Aydak” derdi bana) ve pınarın adı bu kaldı.

Benim artık görmediğim yaylada, adı Ben’ olan bir pınar var yani.. şimdi yıllar sonra bu anı geldi aklıma, vardır bir hayrı tabii.. keyifle akmaya devam etti..ince ışıltılı kararlı küçük ırmak..kar suyundan oluşan ve kaynağı hep var olan. İşte o ırmağım ben. Görmesem de ırmağımdan birkaç yılda bir selam gelir bana.. Sağolsun selamı gönderen kaynak ben ve getiren sen. Gitmesem de biliyorum.. adı ‘Ben’ olan ince de olsa hep akan bir ırmak var yerinde ve bugün kendini bana anımsatan kalbimin çocuk köşesinde.. yani  en masum yerimde..

Sevgide karşıdakinin şekli şemali değil, bir başka duygu önemli. Yani biz kadınlar için durum sanırım böyle. Bildiğimden değil benimki öylesine.

Kesinlikle nedensiz sevilir, mantıksız sevilir, görmeden de sevilir.. Yeter ki kalbindeki o yer açılsın. Tuhaf bir hal yanii.. Çok şükür bu halee..

Sevgi nasıl bir şey.. Bu duygu gerçekse, insanın tüm varlığını kaplıyor bir şekilde. Tüm varlığım kaplandığına göre, bu gerçekk..

Sevgi gerçekten kapsamak anlaşıldı bu.. Neyi gerçekten seviyorsan, O’nu kapsıyorsun bir şekilde.. Ne şekilde olduğunu bilmiyorum henüz, yine de farkındayım ki, sevdiğin şey, sende ve bütün haldesin sevdiğinle..

Aşkın kanununu birde ben yazsam yeniden.. sadece umudu bırakırdım içinde. Umut ve sevdiğine güven.. Aslında doğrusu şu belkide “umut ve kendi sevgine güven”. Geride başka  birşey yok belkide, olan sadece “benim sevgim”.. Ve sevgi benden yayılıyor her daim.. Bunu bilince içimde, endişeye yer yok hiç bir biçimde.