İki gündür dıştan birilerine kırgın gönül koyuştan sonra, şimdi içimde bir his belirdi. Bu hissi biliyorum, o yuvamda olma hissi gibi, kaybetmemem gereken bu his, ne pahasına olursa olsun, ben oldukça benle olmalı, o zaman ben benim çünkü. Yuvasında oynayan bir çocuk gibi ya da dünyada güvenli duran bir insan gibi veya her yerde neşeyle dolaşan bir kadın gibi.

O his, adı ne tam bilmiyorum, belki bir ada gerek de yok, o coşkuyla neşenin sevincin güvenin güzelliğin karışımı gibi. O duygudayken ben benim, güzelim, sonsuz güven içindeyim, sevenim sevilenim.

İşte o hissi sabit olarak bilmeliyim, diğer her şey değişebilir ama sadece o hissi koruyacak şekilde yaşayabilmeliyim. Diğer her şey resimler, onlar değişebilir ama o his ruhumda hep olsun isterim. Çünkü ben oyum.

Anladım, o his benim sabitim, diğer her şey değişken. O histeyken ben, gerçek benim.