Neyi affedeceğim, cahilin cahilliğini, kötünün kötülüğünü mü? Hayır, asla. Azıcık insan olsalardı.

Af geçen hanı mıyım? Hayır, asla.

Evet neden affedelim kötülük yapanı? Ve ama işte tıpkı tasavvuftaki dört kapı misali, neticede, düşününce, her şey benden bana, senden sana bu alemde.

İşte son kapıda denildiği gibi, senden başka kimse yok alanında, her şey senden sana, benden bana, ne affedecek ne affedilecek var öyle bir alanda.

Tabi oraya kadar, af falan yok kötüye, sadece uzaklaşmak var, yapabiliyorsan haddini bildirmek var.

Kendine iyilik yapmak için böyle bir olayın sonrasında olanın hikmetine bakarsan bunu aşabilirsin, bu seni neden etkiledi, sana neyi gösterdi, neyi öğretti?

Bunu yaşananı kendine yük yapmamak için yapmalısın. Öğrenmen gerekeni görüp, devam etmelisin.

Mesela ben yaşadığım böyle bir anıda düşününce, gösterdiğim sabıra şaşırdım, çok sabretmiştim, sabrımın nedenlerinden biri cesaretsizliğimdi, anladım. Bunu anladığımda kendimden özür diledim, sabretmem gerekmezmiş, sabrın manası çok daha başkaymış, öğrendim. Ve tekrar anladım ki, asıl olarak ben ve ben varım yolumda. Bazen ben ve eşlik edenlerim var.

Netice sen ve sen varsın hayat yolunda, her şey senden sana, benden bana.