Kalbin acısı kor gibi yanan, kıvılcımlı bir ateş gibi, yanıyor, çoğalıyor, tam azalacak dediğin anda tekrar güçlenip harlanıyor. Çok ilginç, azalmıyor. Günlerce yakıyor, kavuruyor.

Kalp zihin gibi davranmıyor, hırslanıp, acıya neden olan konu veya şey için bahaneler bulup, kötüleyip, haklı çıkmaya çalışıp hırslanmıyor, sadece, olanı, yaşananı harında yakıyor, yorum yapmıyor.

Bunun neticesinde iki şey oluyor, ya kalbe zihin baskın gelip, yıkımını onaylıyor, kişi ruhsuzlaşıp, yıkık bir yapıya, viraneye dönüyor. Ve belki toparlayamıyor, o virane halden. Ama tabi ki viraneden de çıkılır, kalp tekrar güçlenip, canlanır ve zihne baskın gelirse.

İkinci hal ise, kalp, içine aldığı şeyi, konuyu, kendi ateşinde kendiyle yakarak, o olayın içindeki acıyı kül haline getiriyor. Ve artık acı denemez ona çünkü kabul geliyor, kalp insanı genişletiyor, her olasılığın mümkün olduğunu gösteriyor. Ve kalbine aldığı için çektiği acının nesnesini güzellikleriyle içine işliyor, onun kattığı değerleri görüyor ve kalp insanı bir üst aşamaya taşıyor. Orada her şey olasılık dahilinde, orada acı yok, sadece koşulsuz sevgi var.

O yüzden sakın üzülme, kalbine aldığın şey, seni üst versiyonuna taşıyor. Çekilen acının süresi neyse, ona sabır gösterip, bir gün azalarak kül olacağının bilgisinde ol, aşırılıklara gitme, unutma bu da geçer ve senin iyiliğin içindir. Yani bir acı kalbiyse durum böyle olmalıdır.