Hepimizin farklı konularda, yeni deneyimler içinde olduğumuz dönemler vardır. Ben de şu an iş konusunda böyle bir dönemdeyim. Doğal olarak zorlanıyorum 🙂 ve tekrar toparlanıyorum. Hayat bu, bir şekilde devam ediyoruz.

Bu iki gün içinde ulaşım dahil, her şey yeni, bilinmez, akşam eve ulaştığımda ayaklarımdaki ağrıdan uyuyamıyorum, o dereceyim yani 🙂

Fiziki yorgunluğun ötesinde psikolojik olarak da kötü hissediyorum, gün içinde pes edecek gibi oluyorum ve sonra içimde bir şey durduruyor, “Bir şeylere vesile oluyorsun, varlığın bir şeyleri değiştiriyor, bekle, sabret. Dertlenmek, şikayet etmek yok” diyor ve devam ediyorum.

Bunu neden anlatıyorum, hepimizin farklı konularda böyle zamanları oluyordur. İnsanın çoğu zaman yeni durumlara alışması biraz zaman istiyor, bazen 3 ay bazen 6 ay, genelde bundan önce alınan kararlar erken oluyor, tabi acil alınması gereken kararlar dışında.

Herhangi bir konuda, ortamı koşulları deneyimlemek, karar vermek için kendimize biraz zaman tanımamız gerekiyor.

Konuya, olaya, biraz dışarıdan bakmak, burada ne deneyim için bulunuyorum, ne verebilirim, ne alırım diye düşünmek ve biraz zaman tanımak..

Hayat herkese farklı şeyler veriyor. Genelde olayların içindeyken bunu anlayamıyoruz ama o deneyim bir şekilde bizim gelişimimiz için oluyor. Yani ceza- sefa değil, bir deneyim ve onlardan oluşturduğumuz hisler önemli.

Şunun gibi düşünün, biz kumda oynayan çocuklarız, biri geliyor benim elime gümüş, senin eline altın, onun eline bakır akçe bırakıyor ve gidiyor. Başka bir ortamdan bizi gözlemliyor. Hayat bu işte.

Bize verilenleri kabul edip, onunla neler yapacağımızı anlamak için inceleyip, bir şeyler yapabiliriz. Elimizdeki bakır akçe ise onunla neler yapabiliriz, onu aldığımıza memnun muyuz, yoksa diğerlerinin elindekine bakıp hayıflanıyor muyuz, biz neyiz ne yapıyoruz, bizde olanla uyumlanıp, hayatın keyfini alabiliyor muyuz?

Hayat böyle bir şey, elinde olanı anlayıp, hoşnut olmak, onu kendine katmak, dertlenmeden söylenmeden deneyimi yaşamak ve zamanı gelince o elimizdekini bırakıp, bir sonrakine geçmek. Hayat bu işte. Yani bakır akçe ile yapılacakları yapıp, onu bir sonraki dönemece getirmek.

Elimizde olana durmadan söylenip durursak, onu bir türlü aşamayıp, orada takılıp kalırız. Aslında bu kadar direnç göstermesek o deneyim tecrübesi ve hisleriyle geçecek ama geçemiyor çünkü bazen direniyoruz. Oysa hayatta o kadar çok yollar var ki ama yeni yolların açılması için eskisini bırakabilmemiz lazım.

Böyle olmalı 🙂

Hani bir karikatür vardı, 3 kürsüde 3 çocuk, biri birincilik kupasını almış, biri üçüncü. Ve üçüncü olan çocuk hayatın ona verdiği madalyadan, küçük kupadan o kadar mutlu ki, sevinçten havalara uçuyor. Diğer çocuk, birinci olan öyle ruhsuz bakınıyor.

Bu karikatürü çok severim. Elindekinden razı ol ki, bir sonrakinin yolu açılsın. Hayata,  verdiklerinden dolayı olumlu geri bildirimler yaparsan, verdikleriyle mutlu olanı görünce o da daha çok mutlu etmek istesin. Geri bildirim her konuda önemli. Kadim bilgiler “Yerde ne varsa gökte o var” der. Nasıl yaptığın bir şeye biri teşekkür edince mutlu olup, daha fazlasını yapmak istersin ( Ne demişler “Marifet iltifata tabidir” ) sen de hayata iltifatını yaparsan, hayat da sana marifetlerini sunar.

Böyle olmalı 🙂

Netice çok yoğunluk içindeyim ama üçüncü günü tamamlamak üzereyim, dertlenmek söylenmek istemiyorum ve devam ediyorum.

Hayat her zaman iyilikleri, neşeyi vermek ister buna inanıyorum.

Hayat böyle 🙂

Her şey daha iyi olmamız için var. Başka yolu yok, hayat güzellikten yana ve kendinde olanı vermek ister.

Hayat böyle. 🙂

Bu kesin ve şüphesiz bilgi; hayat hep gelişmemiz için bizi destekler.