Ben: Benim sadece kendim olmam gerekir, kendime merkezlenmem gerekir, ben, bende olayım artık, zihnim gitmesin başka alemlere, önce kendimde olayım, sürekli kendimde olayım, önce bir bu olsun, biliyorum bu geçer, ben mi varım ki, kendimde olayım diyorum. Hiçbir şey yok ve ben, bende olayım diyorum. Aslında nerede olursam olayım bendeyim belki de, bilmiyorum.

Sera: Kendine iyi davran, zorlama

Ben: Zorluyor muyum?

O: Hem de nasıl.. sonsuz içinde sonsuz.. ve sen hepsini unutup..sadece kendini Aydek sanıp..onu son sürat sona gitmesi için zorluyorsun.. bırak onu..zorlama.. o sadece sonsuzun içinde bir aracı..bunu anlaman çok mu zor..  rahat bırak onu..o ne tek.. ne de son..sonsuz içinde bir ara yolculuk aracı.. rahat bırak onu..

Ben: Bu ne demek, nasıl bırakayım onu, ben bırakırsam ne yapar, başıboş, bir düşünsene, hep ben mi düşüneyim bunları, sadece söylediğini biliyorsun, beni hiç anlamıyorsun

O: Farkında mısın..

Ben: Evet, fark ettim, tamam, aynı döngü, dahil olmayacağım, anladım

O: Tamam o vakit.. bırak Aydek neşeli olsun, keyfi iyi olsun.. başka ne yapabilir ki.. o sadece aracı.. sen onda ol.. iyi olmasını teşvik et.. iyi olacağı anlarda olsun.. bu kadar..

Ben: Tamam, o acı çektirme ve zorlama döngüsüne girmiyorum bugün, yarını bilmem artık

O: İstediğini yap, sen bilirsin..

Ben: Sanki istediğime bırakıyorsun da,

O: İsteğin acı çekmek mi? Bir daha bak..

Ben: Değil tabi ki, tamam

O: Ee o vakit..

Ben: Tamam

Sera: Aydek’e iyi bak.