Bugün sabah spor salonunda ısınma sorunu olduğu için ders iptalmiş.  Neyse dönüşte yarım saatlik bir yol vardı, yürümeyi tercih ettim. Ve iyi de oldu. Yolda bir soğuk ve rüzgar, yapraklar nasıl yerde savruluyor, benim kafa ise hala dolanık ve derken birden durdum ve şunu farkettim.. Yaprak rüzgara sordu mu niye böyle sert davranıyorsun diye.. Belki yaprak benim anlamak istemedigimi anlıyordur, kim bilir. Olan bir şey olmadığını biliyordur yaprak. Benim bazen unuttuğumu, var sandığımın yok olduğunu, olanı kabul ve olanı dönüştürmek gerektiğini, olanın kendiliğinden zaten dönüştüğünü biliyordur yaprak.

Ve ben de olanı kabulde miyim önce, kabul yani olana, eğer bunda samimiysem (tüm kalbimle kabull, samimiyim kabulde),  şimdi sıra dönüştürmede. Nasıl hayrıma en iyi en huzurlu en kolay dönüşür bu konu, nasıl zihnimde aydınlanır, aklanır bu, nasıl acaba..

Ve bu şiddetli duygularla içeri girdiğimde, şiddetli bir gök gürültüsü ( ne tuhaf) ve gök gürültüsünden sonra Ankara’da mevsimin ilk karı..  Her taraf beyaz ve yarım saat sonra hava tekrar aydınlık ve huzur.. Darısı bana bu ara..